Honden

« Ooh », zegt de Nederlandse meneer, die de plaats net naast mij heeft op de camping, « durf je hier zomaar te gaan lopen in deze omgeving , ben je niet bang om ergens zo’n loslopende hond achter je aan te hebben. »
« Nee, hoor »,antwoord ik snel, « ik denk dat het hier wel veilig zit ».
En had hij gelijk, deze aardige Hollandse meneer, Nick genaamd.

Ik loop al een tijdje over een veldwegje. Omdat de ondergrond nogal slijkerig is en bovendien ook nog bezaaid ligt met allerhande keien, besluit ik om even mijn parcours aan te passen en het verharde asfaltwegetje in te lopen. Een aardig ‘valsplat’-wegje die voor een hellingtraining toch wel kan meetellen. Je ziet het niet maar je voelt het aan je opgaande hartslag. Gefascineerd door het mooie landschap om me heen, let ik dus niet op de ingang van een boederijtje waar een kanjer van een hond mij smalend (dat kon ik mij naderhand er gerust bij voorstellen) staat op te wachten. Ikzelf, nietsvermoedend, van zodra ik er voorbij kom, wordt omvergeblazen door een grommend en tandentonend, woeste hond ; waardoor ik automatisch mijn looppas versnel en bijna omzet in een sprint om zo snel mogelijk van het ondier verwijderd te geraken. Hoe meer ik versnel, hoe luider de hond te keer gaat en zijn lip naar boven krult. Ik besluit, om een hondenbeet te vermijden, om het snel over een ander boeg te gooien. Bruusk stop ik, draai me om, gooi mijn armen naar boven en slaak een oorverdovende oerkreet met daaropvolgend nog een kkksssssttttt en nog enkele ander van die ‘wegjaag’-geluiden. Het werkt ! Verbaasd kijkt de hond mij aan en loopt terug richting oprit van de boederij. Ik loop verder en doe of ik onaangeroerd mijn loopje verder zet. Niets of niemand zal mij ervan weerhouden om door het prachtige landschap mijn loopje te doen. Ik loop overmoedig verder maar voel hoe mijn loopje wordt verder gezet op stamelende benen met knikkende knieën.