Songs for Solomon, Michiel Soete

“Songs for solomon, Michiel Soete”, las ik in het boekje van de Werf. Gisterenavond ben ik geweest. Mijn eerste indruk toen ik na de voorstelling terug naar huis ging was dat ik er gewoonweg niets van begrepen had. Maar niettegenstaande die indruk hield het werk me toch wel heel de nacht bezig. Bewust of onbewust. Er zit toch heel wat in, in deze voorstelling. De verpletterende, bedreigende “slavendrijver”, "wachter van Jeruzalem". Een beklemmende, versmachtende aanwezigheid in het stuk. De eerste kennismaking bij het betreden van het zaaltje bij het zien van de naakte jongeman besmeurd met bloed was “och nee dit wordt zoiets als abattoir fermé”. Ik heb iets tegen die trend waar (sado)masochistische tonelen als een lust voor het oog beschouwd worden. Ik word daar eigenlijk letterlijk misselijk van. Gelukkig bleef deze figuur voortdurend mooi balanceren op de rand van het aanvaardbare. Het meisje, net iets te geacteerd vond ik (vooral dan in het begin), wat later vond ik er echte schitterende acteerprestaties tussenzitten (de poses die ze aannam op de tafel, die volgens mij de gekwelde persoon(lijkheid) moesten voorstellen). Michiel Soete zelf, in het begin nog wat aarzelend maar naderhand gedreven om te brengen wat hij gerealiseerd heeft. Inhoudelijk weet ik te weinig over het Hooglied en over het werk “waiting for the Barbarians” van Coetzee; Maar wat ik wel weet is dat Michiel Soete een naam is die we nog zullen terughoren. Het driekwartier durende toonmoment van Soete heeft me in elk geval beklijfd, heeft me bezig gehouden, en nog terwijl ik erover schrijf, zoek ik naar verbanden, symbolen die ontegensprekelijk aanwezig zijn in het werk.

Mijn eerste beeld

Mijn eerste beeldhouwwerk is klaar, getiteld 'Slaap'. Ben er toch een beetje trots op...

cursus beeldhouwen

In afwachting van de cursus beeldhouwen al enkele boetseerwerkjes gemaakt.

Paard en Feest

En het was weer een feest bij Amazon.

Bedankt Gusta

Vandaag een frisse pint gedronken in Gusta's café. Bedankt Gusta, voor de pint en voor de foto.

Waar je naar zit te kijken.

Naast dit rotweer vandaag plaats ik dit overheerlijk staaltje zomerpoëzie van Jo Govaerts en mijn dag is weer goed.

Waar ik naar verlang vandaag

een frisse zomerjurk te dragen

met blote schouders, een uitgesneden

hals en rug en vooral goed

los om de heupen

waarmee ik dan de tuin in loop

de zon schijnt warm, maar de wind

houdt het draaglijk en brengt

de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die

de jurk al even mooi vindt en samen

trekken we hem uit en hangen hem

aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar

zo'n frisse zomerjurk in een boom, daar

verlang ik het meest naar vandaag.

"Wat moet ik doen", vraagt hij mij...

Een zware depressie, daar komt hij nu net uit zegt hij. Een kathedraal van een schuldgevoel heeft hij. Nog nooit zo’n schuldgevoel gehad, zegt hij. Twee uur heeft hij ooit eens met haar samengewerkt en de magie was overgeslaan. Hij kan haar niet meer uit zijn hoofd zetten. Vijftien jaar jonger is ze. Hij vijfenveertig, zij dertig. Maar het klikt. Het is, na twintig jaar een relatie met zijn vrouw, als thuiskomen. Nog nooit eerder, tijdens zijn huwelijk, werd hij verliefd op een andere vrouw maar deze keer is het zo sterk. Nog nooit eerder heeft hij zoveel voor een andere vrouw gevoeld als nu. Zijn beslissing om nu alleen te wonen – in een piepklein huisje in de stad – is tot nu toe, verrijkend geweest. Soms is hij eenzaam. Maar daar kan hij zijn gedachten ordenen. Als hij thuis is bij zijn vrouw en zijn twee kinderen weet hij niet hoe hij zich moet gedragen. Hoe, kan hij nog goed doen. Zijn vrouw schonk hem een schrift, misschien kan hij proberen het van zich af te schrijven. Schrijven heeft ie gedaan, de helft van het schrift vol. Maar met het tegenovergestelde effect. Het heeft hem alleen nog maar dichter gebracht bij Bé, want zo heet ze. Het meisje van dertig. Zelf heeft ze ook twee kinderen, gehuwd. “Ik weet geen raad,… Wat moet ik doen”, vraagt hij mij. Dat vraagt hij mij. Wat moet ik doen. Ik zeg hem dat ik daar geen standpunt in inneem.

Hij moet doen wat hem het beste lijkt, lijkt mij. Ik begrijp dat een mens niet gemaakt is om levenslang bij dezelfde partner te blijven. Dat lijkt mij zo eng, zo benauwend. Ik ben atijd al zo geweest. Ik wil nieuw. Nieuwer. Die andere partner waar je het gevoel hebt om thuis te komen. Het kan. Ik zou het ook zo kunnen aanvoelen. Twintig jaar huwelijk, is dit dan allemaal verloren geweest. Nee, die twintig jaar zijn wat ze geweest zijn. Nu, begint een andere deel van je leven. Je leven is te kort om daar lang te blijven bij stilstaan. Het leeftijdsverschil dan, is dat niet confronterend bij verloop van tijd. Misschien. Wie weet? Als je iemand op dat moment zo graag ziet moet je dan aan het leeftijdsverschil denken? Ik weet het niet. Misschien. Maar ik zou het ook niet doen, denk ik. Ik ken koppels waarvan het leeftijdsverschil aanzienlijk groot is en die op vandaag nog steeds smoor zijn op elkaar.
We praten een gat in de nacht. Dit was enkele weken geleden. En nog steeds houdt het mij bezig…

illustratie: wisdom van hemelsgroen

400D

The new Canon EOS 400D is arrived.. Please, fasten your seatbelts...

Op de agenda

Vandaag: Feest in 't Park

Morgen: Arco Baleno

Kokkerellende Kries

Ieder dag opnieuw kokkerellen. Soms geraakt de inspiratie op om eens wat nieuw op tafel te brengen. Daarom deze oproep naar suggesties om in een half uur, driekwartier iets overheerlijk op tafel getoverd te krijgen. Pas op! Geen ingewikkelde toestanden hé, want daar ben ik echt niet goed in. Noem dit eerder een tekortkoming (mannelijke tekortkoming, of is dit een cliché) maar een ingewikkeld menu lezen lijkt voor mij iets alsof ik een wiskundige toepassing voor ogen heb. Nee, gewoon simpel zonder al teveel tralala…

lekker ouderwets doorzakken

Volgende week ben ik in congé en dan ga ik eens lekker ouderwets met vrienden erop uit. Vrijdagavond de stad Brugge onveilig maken - ahum- van 't ene café naar 't ander. Verjaardag vieren met een vriend. Manneclubje ondereen. Zaterdag en zondag Cactusfestival. Tot in de vroege uurtjes in het Minnewaterpark in Brugge. Genieten van de muziek, het zwetende gras, de modder onder de voeten. Herinneringen ophalen van toen ik als achttienjarige met mijn lief in het Minnewaterpark lag te vrijen.

Wie weet, beste lezer van dit blogje, misschien komen we elkaar tegen... Ik zal diegene zijn die genietend van de muziek op het zwetende gras, modder onder de voeten, herinneringen ophalend aan een vroeger lief...

Foto's Cactusfetival 2006 (inge kinnet photography)

foto Ozark hENRY (George)

The Hold Steady

Heerlijk ouderwets rocken met The Hold Steady, een chicago-band met daverende lyrics, een rauwe rocksound en een frontman met een Elvis Costello tongval en de pure-rock-aaibaarheidsfactor van Bruce Springsteen. Genieten!
Luister hier, bijvoorbeeld naar "Your Little Hoodrat Friend"

Op een trekker naar de Zuidpool

Vandaag kwam ik, toevallig bladerend in een Margriet, op de pagina's terecht waarin acht vrouwen worden voorgesteld die een belangrijke stap hebben gezet in hun leven. Eén daarvan is Manon Ossevoort. Zij rijdt op een trekker naar het einde van de wereld. Onderweg verzamelt ze dromen die uiteindelijk in de buik van een grote sneeuwpop op de zuidpool terecht zullen komen. Een wonderbaarlijk initiatief. Heerlijk te lezen dat er nog heel wat mensen zijn die idealen nastreven, die geloven in dromen.

Indien u akkoord gaat...

Indien u akkoord gaat met de etnische zuivering in Darfoer, kijk dan nu de andere kant op.

Verkrachting en seksuele geweldpleging worden dagelijks als oorlogswapen gebruikt in Darfoer, Soedan. Verkrachting en seksuele aanranding van vrouwen en meisjes - onder wie meisjes van nauwelijks acht - worden algemeen toegepast. Volgens de internationale wetten zijn dergelijke aanvallen, wanneer ze systematisch worden toegepast, een misdaad tegen de menselijkheid.

Dokter Halima Basheer heeft uit de eerste hand maar een klein deeltje ervaren van de gruwel die mensen van Darfoer moeten ondergaan.

"Het Janjaweed burgerleger en de regeringssoldaten vielen een lagere meisjesschool binnen en verkrachtten de leerlingen. Deze waren tussen 8 en 13 jaar oud. Ze waren in shock, bloedden, schreeuwden en huilden. Het was verschrikkelijk.

Omdat ik de mensen vertelde wat er gebeurde, arresteerden de overheden mij. Ze zeiden mij: "We zullen eens tonen wat verkrachting is". Ze sloegen me heftig. 's Nachts verkrachtten drie mannen me. Ik sloeg en schopte ze. Ze bonden mijn handen vast; één van hen ging erop zitten. De twee andere verkrachtten me tot ik geen energie meer had om tegenstand te bieden. Ze sneden me met een mes en scheermesjes. Ze doofden hun sigaretten op mijn lichaam. de volgende dag, hetzelfde scenario, maar door andere mannen. Marteling en verkrachting, elke dag, marteling en verkrachting.

Darfoer is niet ver van ons bed. De mensen zouden zich bewust moeten worden van de feiten en zien dat onschuldige mensen sterven. Het zijn dakloze mensen, verloren in de woestijn, stervend van honger en dorst, stervend van geweld. Waarom? Mocht dit jou, je familie overkomen, zou je dit zo maar nemen?

Tweemaal vielen ze ons dorp binen. Het was verschrikkelijk om zien. Je kon de gewonden ruiken, het bloed ruiken. Ouderen, kinderen, zij die niet konden vluchten, bijna iedereen werd gedood. Ik zal deze dag nooit vergeten.

We blijven maar praten, maar niemand onderneemt iets. Nog steeds worden mensen gedood, verbrand, verkracht. Echt waar, ik ben laaiend. Ik denk dat zelfs als ik erover getuig er niets zal gebeuren.

Voor de mensen die nog in Darfoer leven bid ik tot God, als God het wil, om hen te beschermen. Ik wens dat elke persoon, in om het even welk deel van de wereld die dit gezien of gehoord heeft, de mensen van Darfour wil helpen en ze beschermen zodat ze in vrede kunnen leven, zoals het vroeger was".

Genoeg is genoeg

De Belgische regering speelt een sleutelrol in het beëindigen van deze wreedheden. Op de EU-top van vandaag moet Mr. Verhofstadt:

• Steun vragen voor de vredestichters die reeds in Darfoer zijn en ervoor zorgen dat ze de vrouwen beter beschermen tegen verkrachting en seksuele geweldpleging
• De druk op de regering van Soedan vergroten om een internationale vredesmacht toe te laten in Darfoer die de nodige kennis, de volmacht en het vermogen heeft om vrouwen te beschermen tegen verkrachting en seksueel geweld.
• Eisen dat de regering van soedan de verdachten van verkrachting en seksueel geweld in Darfoer voor het gerecht brengt.

Integraal overgenomen van een pamflet, vandaag in De Standaard.

De blog passion of the present volgt de situatie op de voet. Een voorstelling aan de hand van kindertekeningen van kinderen uit Darfur, Crisis Through the Eyes of Children (bekijk de video). Bekijk de beelden van AZG - Nederland, Ellen Enderlé werkt voor Artsen zonder Grenzen in Kamp Kalma, Darfur. Physicians for Human Rights. Meer beelden...

Wie doet iets?

Terwijl alles hier zijn rustige gangetje gaat, de Rtbf met een nepjournaal de voorpagina van de krant haalt, de Kerstaankopen de pan uit swingen - voor vele honderden euro's aan junk wordt uitgegeven -,... Op dit moment wordt alleen toegekeken, toegekeken hoe onschuldigen in Tsjaad en Soedan (Darfur) verkracht, vermoord, gefolterd, ontheemd worden. Een massale slachting is er al enkele jaren aan de gang. Zal men net als bij Rwanda wachten tot alles voorbij is? Weeral eens te laat ingrijpen? De Verenigde naties grijpen niet in, politiek incorrect, eerst de harde pil van Irak nog zien doorgeslikt te krijgen.

De situatie voor hulpverleners zoals o.a. AZG wordt onhoudbaar. Deze enkelingen, deze laatsten die voor de bevolking, de populatie van de kampen nog een klein beetje hoop kunnen geven moeten machteloos toezien.

“De veiligheidstoestand wordt alsmaar slechter en na de recente gevechten in Guereda hebben sommige hulporganisaties besloten hun personeel uit de regio terug te trekken”, zegt Duccio Staderini, landverantwoordelijke voor Artsen Zonder Grenzen (AZG) in Tsjaad. “We vrezen dat door de gedeeltelijke terugtrekking van hulpverleners de situatie alleen maar erger zal worden voor de plaatselijke bevolking, de ontheemden en alle vluchtelingen die aangewezen zijn op de steun van humanitaire organisaties.”

Globe for Darfur

International Crisis Group

Clooney campaings

Unicef

Darfur genocide

Human rights watch

Amnesty International

Liga voor mensenrechten

Caritas international

Paulo Coelho

Terwijl ik de poes buiten laat voor haar nachtelijke escapades denk ik aan wat ik een kwartier geleden gelezen heb in de opdracht van Paulo Coelho’s, Onze Minutos,

‘Sommige boeken laten ons dromen, andere schotelen ons de werkelijkheid voor, maar geen van alle kan het stellen zonder datgene wat voor een schrijver het allerbelangrijkste is: de eerlijkheid waarmee hij schrijft.’

en daar kunnen er vele schrijvers een punt aan zuigen ...

Nieuw leesvoer

Welkom aan enkele nieuwe bloggers die je via mijn links kunt ontdekken.

Schelpjes rapen

Zondag: schelpjes rapen aan zee...

Dag vrienden van de poëzie

Dag vrienden van de poëzie, dagelijks de laatste rubriek in het programma Man bijt Hond. Samen met mijn dochter kijk ik ‘s avonds eventjes naar televisie, de kleinste ligt dan al in bed en de oudste, die is niet zo aan man bijt hond. Laat ons zeggen dat dit dan eventjes een vader-dochter moment is om te koesteren. Dan zitten we samen knus bij elkaar en kijken naar Man bijt Hond. Niet echt beklijvende televisie maar het einde met de rubriek vrienden van de poëzie doet mij er elke dag opnieuw aan herinneren dat ik toch, o zo, van poëzie hou en dat deze opbouw, deze samenhang van schijnbaar losstaande woorden zo mooi een geheel kan vormen waarin zoveel moois verscholen kan zitten. De man in kwestie die deze rubriek elke dag weer levend houdt brengt poëzie in verschillende vormen. Zo bracht hij onlangs een gedicht dat zomaar van het internet geplukt werd. Auteur, een meisje dat waarschijnlijk ergens op haar blog een eigen gedicht had geplubliceerd. Mooi, ja echt mooi was het. Ik kan het mij niet meer voor de geest halen, jammer… Mocht iemand dat wel nog kunnen speel het dan gerust door.
Vandaag bracht hij een gedicht dat ingestuurd werd door iemand die meegedaan had aan een wedstrijd voor sms-gedichten, iets minder kwalitatief, maar ja, smaken verschillen nu éénmaal.

Soms wordt er ook gewoon voorgedragen uit een bundel. Een gewone, ordinaire, tastbare bundel. Ik heb er hier bij me thuis zoveel staan. Te veel om allemaal op te noemen maar in een stukje over poëzie mag een stukje poëzie echt wel niet ontbreken, daarom dit toevoegseltje:

De droom

Onder de boom
stond een bankje
en op het bankje
lag een droom.
Ik ging erop zitten,
op het bankje
onder de boom
en wiegde de droom.
Zachtjes in de wind,
een droom van een kind.

Maar op een dag
werd je groot
Toen wou je nooit meer
op mijn schoot.

Geert De Kockere

Radio Tarifa

Vanavond is zo’n avond waar je genietend van een cedeetje, achterover in de zetel hangt, en niets anders doet dan de muziek (en de tekst) laten op je afkomen. In mijn geval nu, de muziek van de Spaanse groep, Radio Tarifa, muziek uit de live cedee Fiebre (koorts). Een opzwepende mengeling van wat de culturen in het zuiden van Spanje gebracht hebben. Een beetje te vergelijken met de gebouwen in oude steden als Toledo : Arabisch, Joods, Christelijk. Het zijn deze inter-relationele aspecten die de muziek net zo smakelijk maken. Dit en een sterke Middeleeuwse achtergrond van het maken van muziek zonder akkoorden. Wie van culturen houdt, zal deze mix van culturen zeker smaken in deze prachtige muziek. Een klein fragmentje uit één van de teksten :

El cura no baila
Porque tiene una corona
Baile señor cura baile
Que Dios todo lo perdona

De priester danst niet
Omdat hij zijn witte boord draagt
Dans priester, dans !
God vergeeft alles

Uit El mandil de Carolina, traditioneel Castiliaans volkslied.

Honden

« Ooh », zegt de Nederlandse meneer, die de plaats net naast mij heeft op de camping, « durf je hier zomaar te gaan lopen in deze omgeving , ben je niet bang om ergens zo’n loslopende hond achter je aan te hebben. »
« Nee, hoor »,antwoord ik snel, « ik denk dat het hier wel veilig zit ».
En had hij gelijk, deze aardige Hollandse meneer, Nick genaamd.

Ik loop al een tijdje over een veldwegje. Omdat de ondergrond nogal slijkerig is en bovendien ook nog bezaaid ligt met allerhande keien, besluit ik om even mijn parcours aan te passen en het verharde asfaltwegetje in te lopen. Een aardig ‘valsplat’-wegje die voor een hellingtraining toch wel kan meetellen. Je ziet het niet maar je voelt het aan je opgaande hartslag. Gefascineerd door het mooie landschap om me heen, let ik dus niet op de ingang van een boederijtje waar een kanjer van een hond mij smalend (dat kon ik mij naderhand er gerust bij voorstellen) staat op te wachten. Ikzelf, nietsvermoedend, van zodra ik er voorbij kom, wordt omvergeblazen door een grommend en tandentonend, woeste hond ; waardoor ik automatisch mijn looppas versnel en bijna omzet in een sprint om zo snel mogelijk van het ondier verwijderd te geraken. Hoe meer ik versnel, hoe luider de hond te keer gaat en zijn lip naar boven krult. Ik besluit, om een hondenbeet te vermijden, om het snel over een ander boeg te gooien. Bruusk stop ik, draai me om, gooi mijn armen naar boven en slaak een oorverdovende oerkreet met daaropvolgend nog een kkksssssttttt en nog enkele ander van die ‘wegjaag’-geluiden. Het werkt ! Verbaasd kijkt de hond mij aan en loopt terug richting oprit van de boederij. Ik loop verder en doe of ik onaangeroerd mijn loopje verder zet. Niets of niemand zal mij ervan weerhouden om door het prachtige landschap mijn loopje te doen. Ik loop overmoedig verder maar voel hoe mijn loopje wordt verder gezet op stamelende benen met knikkende knieën.

Dwars door Sint-Kruis

Zaterdag stond Kries aan de start van zijn eerste vijfkilometerwedstrijd ooit. Dwars door Sint-Kruis. Het is 14.20 uur. Een opwarming voor de vijftien- en vijfkilometerlopers door Steve Boedt – schijnt alles te weten over fitness – is een leuke en aangename verstrooiing om het aftellen naar de start om 14.3O uur te vermijden.
Het startschot gaat en Kries is mee in de middenste groep. Enthousiast loop ik de Karel Van Manderstraat door op weg naar het centrum van Sint-Kruis. Hier en daar loop ik enkele groepjes lopers voorbij. Wat verder voor mij loopt een meisje waarvan ik denk dat zij ongeveer mijn tempo loopt. Ik besluit om bij haar aan te sluiten. Zonder een woord te wisselen lopen we een hele tijd naast elkaar, in hetzelfde tempo, benen links-rechts, we maken simultane bewegingen. Ik vermoed dat ik op trainingstempo loop maar na de helft van het totale traject gelopen te hebben blijkt dit niet zo te zijn. Het gekozen tempo is te snel. Ik laat het meisje verder uitlopen en besluit om iets trager te gaan lopen. Door het warme weer en het vele in- en uitademen krijg ik een kurkdroge mond en keel. Het wordt uitkijken naar de drankbevoorrading. Ik denk dat op kilometer drie de bevoorrading staat. Om niet de volledige inhoud van mijn bekertje al lopend over mij te krijgen stop ik eventjes met lopen, drink op mijn gemak en spoel zorgvuldig mijn totaal uitgedroogde mond. Nog twee kilometer, ik ben nu klaar om mijn eerste vijfkilometerwedstrijdje ooit, in een hoger verzetje uit te lopen. In de laatste kilometer moedig ik nog een voor mij lopende, krakend en piepend oudere dame aan om nog even wat door te zetten. ‘Komaan, nog eventjes en je bent er !’ ‘Eeurgghhh’, kreunt ze terug. Ik kom binnen in 28 minuten. Ik ben een tevreden man. Negen maanden geleden gestart met lopen (101 kg) en vandaag 5 kilometer gelopen (84 kg). Een koppeltje uit Ieper waar ik aan de aankomst mee aan de praat geraak lopen ook voor het eerst een wedstrijdje mee. Ze zijn ook nog maar net beginnen lopen. Zij hebben er 30 minuten over gedaan. We spreken af om te gaan trainen voor de 10 km. Deze week begin ik er mee. Maar eerst ga ik toch nog wel enkele vijfkilomerwedstrijdjes meedoen denk ik. Die tien kilometer die komt wel. Er is keuze genoeg in wedstrijden. Wekelijks kun je kiezen uit een zeer ruim aanbod. Ja, die loopmicrobe… eens er door gebeten…

Tuinontwerp

Al jaren is Kries een verwoede tuinliefhebber en sedert enkele jaren ben ik dan ook begonnen met het ontwerpen van tuinen. Op vraag van vrienden en kennissen doe ik dat wel eens. Een leuke bezigheid tijdens herfst- en wintermaanden om iets te creëren op papier en dan ook in de werkelijkheid om te zetten. Kries laat zich vooral inspireren door de Engelse tuinen. Een vaste stevige structuur met cottage-elementen. Enkele foto’s van mijn werk als voorbeeld.

Kakafonie

Ja, Kries is er zo ene. Zo ene die kan lachen met moppen over scheten en stront e.d. Zo ene die petomanie geen vreemd woord vindt en die nu uitgelaten leest in de net verschenen encyclopedie van de stront of Kakafonie, verzameld door niemand minder dan Gerrit Komrij. Een fragment:

’n sekere Kittie de Klerk
Het winde gelos in die kerk.

Dis vyf op ’n slag
Tydens fugas van Bach –

En glo dit was Stans se werk.

Philip de Vos

Uit Die deng van Gauteng. Kaapstad-Pretoria-Johannesburg, 1996

Stef Kamiel

Shit hé, dat ik dat niet wist dat Stef Kamiel Carlens in Oostende zijn versie ten berde heeft gebracht van vroegere Dylansongs. Niet dat ik zo gek ben op de vroegere 'soms zagerige' Dylanstem. Maar dan wel weer uitermate fan ben van wat Stef Kamiel kan en doet met muziek. Schitterend!

Eind augustus komt Monza naar Brugge met hun 'Grand' programma, daar kan ik dan ook weer eens mijn hart aan ophalen... (lees er mijn verslagje van 10 april 2005 nog eens op na of kom naar Brugge en oordeel zelf).

Bron foto Stijn Meuris 'fotocollectief'

Provence

Nu al, kijk ik met verlangen terug naar de loopjes die ik vorige maand nog kon maken, op reis in de Provence, met als decor het prachtige massief van de Luberon en de heerlijke zuurstofrijke, avondwarmte na een stevig onweer…

Kries heeft zin in

Lekkere heerlijke vakantie;
Een zware tocht door de bergen ;
Aan de rand van een zwembad diep in een boek “zitten”, wetende dat een volgend en een volgend en een volgend boek kan en zal gelezen worden ;
Een wandeling net na een hevig onweer;
Een-warm-van-de-zon-naakte-huid (liefst vrouwelijk) tegen de mijne te voelen ;
Met de kinderen ijsjes likken en veel te laat gaan slapen;
Ontbijten met mijn tenen in het gras;
…

"Zwembad", Aline Jansma

Twee meisjes

Painting by Kries

Au clair de la lune, mon ami Dali

Invloed

Sinds een klein jaar heeft Kries een job waar zijn oordeel meetelt in het dagelijkse bestuur. Samen met enkele anderen worden beslissingen genomen die in het belang staan van de organisatie. Sinds enkele maanden is men op zoek naar een nieuwe medespeler in dit bestuur. Sinds enkele maanden merkt Kries dat naargelang men een plaats heeft binnen een maatschappelijke ladder mensen daar willen gebruik van maken om jouw invloed te ge(mis)bruiken. Vanavond nog kreeg Kries een telefoontje waarvan het geslijm - over hoe goed je wel bezig bent en hoe jouw spankracht onmisbaar is voor de organisatie waarvoor je werkt – de telefoon leek uit te lopen, en of het misschien niet mogelijk was om een woordje te doen… Het zou een enorm genereus gebaar zijn en je weet het Kries, het zou niet voor niets zijn hoor, je mag rekenen op mijn steun voor, blablabla, blablabla…
Nee, mensen, sorry! Hiervoor is Kries echt niet te vinden. Zoek een ander slijmmeubel! Geen gelobby, geen valsspelerij. Kries staat voor puur!

Luna

Een tijdje geleden, tijdens een avondloopje in Friesland, liep ik langs het Lauwersmeer te genieten van de prachtige volle maan die zich in de avondschermering tevens ook prachtig aftekende in de rimpels van het prachtige meer. Op een dergelijk moment geniet je met volle teugen van die maan, die dichtbij maar toch ook zo ver van ons af staat. Meer wil ik daar nu niet over kwijt want op Molekker las ik een mooi stukje hierover. Lees maar zelf.

Een dag uit het leven 17

Het liefste zou hij nu met haar en met P. ‘Den artist’ zijn binnengaan in Oostende, praten zoals vroeger, tot een gat in de nacht. Onderduiken in het bruisen van de nacht, het lawaai van vloekende Engelse tooggasten, de geur van het morsende bier, zweet, rook en ander Ensoriaans feestgedruis. De verwrongen gezichten, de zotskappen, bal du Rat mort.

Maar die tijd is nu even voorbij.

Onder het impuls van enkele stevige streekbieren tot gat in de nacht praten over kunst, over nog te verwezenlijken werk en reeds verwezenlijkt werk. Met zijn vriend P. Champagne drinken aan den trap. Bezwangerd van een zatte roes elkaar ondersteunend de reinste, sneldichten voordragen. Kijken naar wegzinkende voetstappen in het natte Noordzeestrand.

Zoals P. het zo mooi zegt:

Honderd voeten gaf ik aan het zand
en aan de zee mijn ogen.
Maar winnen kon ik niet.

Uit Vaderdag aan Zee

P. Soete

Pastel by Kries (Casino Oostende)

Ondersteboven

Mijn vaste babysit zegt me zojuist dat ze volgende week niet kan komen. Emotieloos zegt ze: “mama moet deze week geopereerd worden omdat ze leverkanker heeft”. Haar ogen kijken mij vol angst aan, en daar ben ik, nu, op dit moment, ondersteboven van…

Twee straten verder klopten skinheads twee mensen in elkaar, omdat hun kleur of hun kapsel hen niet aanstond. Daar was ik al ondersteboven van…

Ca- ra- van

Moeilijk om met zwerven te kunnen starten. Eerst nog een hele papiermolen doorlopen, met gelijkvormigheidsattesten en inschrijvingsattesten goochelen. Verzekeringspremies betalen, en keuringen ondergaan - wie weet wordt mijn gebit ook nog wel gekeurd - centen ophoesten, nummerplaat aanvragen. En ik die dacht dat een caravan net vrijheid zou geven in mijn kleine zwerversbestaan. Trouwens, sorry, verkeerd woordgebruik, caravan total not done; nu spreek je van een kam- peer- aan- hang- wa- gen. Begrijp je het goed? Nog eens? Kam- peer- aan- hang- wa- gen. Wanneer je op één van die administraties komt, dan word je aangekeken of je bent van een andere planeet wanneer je het woord caravan durft uit te spreken.

Zo, dus vanmiddag een bureaucratische molen doorlopen, nu nog enkele weken wachten en dan kan Kries er op uit.
Caravan, caravan, caravan,... nè se! Voilà,... en nog eens! CARAVAN!!

foto: the caravan gallery