Donderdagavond, frietjesavond

Donderdagavond, al sinds heel, heel lang frietjesavond bij Kries. Een lekker bakje vettige frietjes. Dat kan toch eens goed smaken hé. Altijd (toch bijna altijd) een vaste keuze. Namelijk: een middelmaat met stoverijsaus én mayonaise én een frikadel én een gehaktbal. Vettig, ik weet het, maar niet te versmaden. Al jaren de vaste donderdagavondgewoonte. En als ik zeg al jaren, dan spreek ik van ongeveer 15 jaar. Ja, het zal wel zoiets zijn, denk ik.
Al van de donderdagmorgen denk ik er aan. Mmm, vanavond lekkere frietjes! Maar pas op, geen andere warme maaltijd dan op donderdag, want wij mannen moeten opletten dat ons buikvet niet te sterk aangroeit en zeker tussen de risicoleeftijdsgroep van 30 – 40. Hart- en vaatziekten, enz. het staat ons allemaal te wachten als we niet ons groeiende buikje wat intomen. Buikvet: ik krijg een afschuwelijk beeld voor ogen als ik het woord uitspreek. “Buikvet, buikvet,...”, misschien moet ik het steeds weer herhalen zodat ik overtuigd ben van de risico’s ervan.
Deze keer, waren het Gentse frietjes maar ze mochten er ook wezen. Hoewel ik nogal sta op mijn vaste ‘stamfrietkot’. De heerlijke geur als je er binnenkomt. Enkele mensen die mij met hun vettige mond aankijken en dan weer duchtig verder prikken in hun plastieken bordje.
“Ja, om mee te nemen,” zeg ik dan. Iedere donderdag steeds dezelfde vraag en steeds hetzelfde antwoord. Ik zal ze nog vele jaren moeten beantwoorden denk ik maar ik geniet ervan. Het kleine scheurtje in het inpakpapier. Het uitpakken uit het wat aangeslagen plastiekzakje. De wat gemorste saus. Het frietje naast dat naast het bakje gevallen is. Het klinkt stom, maar het is een ritueel geworden. Donderdagavond blijft voor altijd frietjesavond.