Een dag uit het leven 12

Hij kwam haar een tijdje geleden weer tegen. Afstandelijk was ze geweest. Helemaal niet zoals hij haar vroeger gekend had. De tijd dat ze hem mails schreef in de stijl van: ik zag je daar zitten – die lieve man met zijn lange bruine krullen – net toen ik voorbij de deur liep van de orkestzaal. Je zat vooraan en je glimlach straalde naar mij toe, je had me nog niet gezien,…
Op dat moment, hij herinnerde het zich nog zeer goed, had hij haar wel gezien. Het meisje met de rooie krullenbol, het spannend lijfje met de daarin afgetekende, ronde appelborstjes. Haar bleke huid, die – zo leek het - al het zonlicht uit de grote hall opslorpte. Haar gele kousen en haar rode schoentjes. Ze had iets sprookjesachtig. Hij herinnerde zich ook nog de welgemikte kus van haar, vlak op zijn mond, aanhoudend, en vragend. Het leeftijdsverschil was te groot, dat had hij gedacht toen hij zich afwendde om van anderen ook afscheid te nemen.
Ooit had hij haar terug geschreven, dat de man die haar verdiende een gelukkig man zou zijn, en dat hij die man ooit nog wel zou benijden. Dat was voor haar het teken geweest om geen contact meer te zoeken en tot voor kort nog, afstandelijk te reageren wanneer hij haar tegen het lijf liep, met haar mooie rooie haren, maar met een vale huid, en een trieste blik in haar ogen. Ze woont nog thuis, en ze werkt. Ze werkt, te veel. Ze is alleen nu. Nog steeds.

afbeelding: Gustav Klimt, Danae 1907