Saar

Gisteren stond ze aan de deur bij Kries. Het gaat niet zo goed met mijn vriendin Saar(tje). In vier jaar, drie kinderen; een huis gekocht, verbouwd en werken slag om slinger. En huilen dat ze deed. Haar man doet niks anders dan werken, werken en nog eens werken. En zij, het klassieke verhaal: de was en de plas, de kinderen van en naar her en der brengen. Geen tijd meer voor zichzelf. Nu in ziekteverlof. Maar rusten kan ze ook al niet met bijna altijd die drie kinderen om haar heen. En ondertussen blijven de tranen stromen. Haar man begrijpt haar niet en zou het allemaal willen opgeven. Voor wat heeft ze al die inspanningen gedaan. Nu hebben ze een mooi huis en mooie tuin en twee auto’s, twee televisie’s, kippen, een boomgaard, een speelkamer voor de kinderen. Haar ogen zijn rood doorlopen. Ze kan het niet meer aan, zegt ze. Haar drie kinderen (de jongste is vijftien maanden) kijken haar vragend aan. Het oudste kind, haar dochtertje vraagt waarom ze zo moet wenen, waarop ze ‘mama is een beetje verdrietig’ antwoordt.

Vandaag is Saar thuis, ze kan nu rusten, slapen of een tijdschrift lezen en Kries heeft zijn huis vol kinderen, maakt puzzels, leest verhaaltjes voor, ververst pampers en bakt pannenkoeken.

Een dagje rust kan soms wonderen doen.

Soms…