Een dag uit het leven 7

Fabre. Het was tegenwoordig allemaal Fabre. Fabre-beeld. Fabre-litho. Bewerking van Fabre. Fabre. Fabre. Ach ja, dat was de trend zeker. Hij zou maar meelopen zeker. Tegenwoordig liep iederen als een kudde achter iets aan. Och is dat nu de trend. Huppel. Huppel. Iedereen er achter aan. Een nieuwe trend, huppel er achter aan. Maar nee gij, hij was geen trendloper. Hij hield van dingen waar bijlange niemand zo van hield. Hij hield van de boeken van Amélie. Hoe heette ze nu ook al weer. Amélie. Velen vonden haar geschift. Hij vond ze te gek. Dat was nogal eens een vrouw. Hoe heette ze nu ook al weer met haar familienaam. Van die minister geweest met zijn bolle wangen, hamsterwangen. Hij had hem een jaar of tien - of waren het er al twintig - eens zien rondlopen ‘s avond laat op de Garenmarkt. Hij had gehoord van een andere nicht, de zangeres, zijn lievelingsnicht, dat ze eens aanwezig geweest was op iedere voorstelling van haar werk. Een werk waarvan ze een muzikale bewerking hadden gemaakt. Zij had er mee gesproken maar en viel niets zinnigs mee te converseren. Volgens haar ja, had hij de gelegeheid eens om met haar te praten dan zou dat wel anders uitdraaien dat wist hij wel zeker.
Nothomb heette ze. Amélie Nothomb. Ze was bovendien nog knap ook. Een aaibaarhiedsfactor negen als je het hem zou vragen. Maar niemand vroeg het hem. Die had zo van die crazy verhalen. Zoals dat boek over iemand die eindelijk op pensioen gaat. Gaat rustig ergens wonen en krijgt dan een kei geschifte buur naast zijn deur. Eén die elke dag hetzelfde uur langskomst. Hij zet zich in de canapé. En zegt niets. Of het is ja en nee. En dat is alles. Kun je het voorstellen. Een heel boek. Formidabel. Akkoord, er zaten er ook mindere boeken bij. Dat moest hij toegeven . Maar toch.