Spencer Tunick – natte billenparcours

Kries was erbij. Op advies van enkele vrienden dan toch maar wat vroeger aangeschoven aan de Brugse Stadsschouwburg. Nog vroeger dan voorzien. 2 i.p.v. 3 uur in de ochtend. Het doel om met ochtendlicht en half slapende mensen te werken zal toch wel zijn effect gehad hebben denk ik, vooral dan wat dat laatste betreft. Er moet aangeschoven worden in twee rijen. Een mannen- en een vrouwenkant. De vrouwen mogen praktisch allemaal binnen in de stadsschouwburg. Reden: te weinig vrouwen. De mannen, veel talrijker aanwezig mogen ook binnen jammer genoeg enkel 350 van de vier maal zoveel opgekomen mannen. Kries geraakt binnen om 3.15 uur. Ik word naar binnen gezogen in de duwende mannenmassa die allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben nl. binnen geraken in de Brugse Stadsschouwburg en meedoen en de unieke installatie. Iedereen krijgt twee plastiekzakken. Eén om je kleren in op te bergen en één om op te zitten. Op de vierde rang mag ik een plaatsje zoeken. Spencer Tunick staat op het toneel samen met heel wat assistenten. De aanwezigen in de zaal lijken nog wat onwennig maar Tunick zet vlug met de nodige humor een professionele ‘werktijd’ in. Na een korte uitleg over de verschillende poses kan iedereen zijn kleren naast zich neerleggen. Eventjes ben ik in de weer om in het duister van de zaal alles netjes te schikken zodat ik straks alles kan terugvinden. Het volgende moment kijk ik op en lijk ik in een onrealistisch beeld te zijn gestapt. Heel de Stadschouwburg is naast het felle witte licht van de imposante luchter, blank en bloot geworden. Hier en daar met een schakering van bruin tot soms donkerbruin. Eventjes ontstaat er een luid geroezemoes maar weer wordt er direct op professionele manier verder gewerkt. ‘What an amazing view this is”, mompelt Tunick. De organisatie van Corpus 05 had gezorgd dat alle aanwezigen geen kou zouden lijden, de verwarming in de Stadschouwburg stond bakkens-heet. Voor één iemand zelfs te heet zodat zij er even onderuit ging. ‘We give our friend a hand to wish her well’, waarop een zacht applaus de persoon in kwestie weer wat op de been kan brengen.
Er zijn drie poses te gaan, de ene al wat hilarischer dan de andere. Het resultaat stond de volgende zonddag al in de ochtenkrant van het Nieuwsblad. Mooi.
Om 5 uur verlaat Kries de Stadschouwburg, terug in de realiteit van het barslecht weer, in de gietende regen. Voor een paar uur, want wat later gaat de buiteninstallatie van start. Een setting met 2000 naakte lichamen vanaf de Stadsschouwburg tot aan het postgebouw op de markt van Brugge. Freezing cold, in de wat minderende regenval met een euforische menigte. Daarna hield Kries het voor bekeken. Eerst nog een warm opkikkertje en dan lekker slapen. Jammer van het weer, maar het opzet was in elk geval meer dan geslaagd. Ooit nog eens overdoen?