Kinderlijke spontaniteit

Kinderen zijn toch zo fascinerend. Veelal zijn ze jammergenoeg gebrainstormd wanneer ze ouder worden. De spontaniteit, de eerlijkheid, de oprechtheid waarmee ze alles behandelen is verdwenen. Kries las het nog in L'hygiène d'un assasin van Amélie Nothomb waarin de hoofdfiguur, de schrijver Nobelprijswinnaar Préxtat uitroept, dat de mensheid één groot ding gemeen heeft met elkaar: dat is dat ze allemaal even onoprecht zijn. Oprechtheid is ver te zoeken in deze tijden (waarschijnlijk is dit van alle tijden). Ik denk dat oprechtheid een heel moeilijke opgave is en dat het streven ernaar een levenswerk is. Dagdagelijks een verbetering van (aan) jezelf. Een analyse maken van jezelf en je omgeving en daaruit de juiste conclusies nemen. Steeds opnieuw. zoiets probeert Kries na te streven en juist datgene is nu juist zo uitdrukkelijk aanwezig bij een kind, alleen een kind doet dat gewoon spontaan. We kunnen heel veel leren uit hun spontaniteit. Maar bij eigen kinderen is dit al zo moeilijk. Ik bedoel, tot stand houden of hen leren zo verder te leven. Het is een dagtaak, een constante. Ik moet toegeven dat het bij mij toch heel wat aanbrengt. Er zijn nog heel veel dagen dat ik het niet kan. Werkdruk, gebrek aan slaap, ongunstige invloeden, weet ik veel wat nog allemaal. Leven en leven is twee. De gedachte siert de mens maar de uitvoering ervan is veelal heel wat moeilijker.