If music be the food of love, play on

Wat Kries soms mist in een live-uitvoering van klassieke muziek is de vrijheid, de spontaniteit. Het geluk om te musiceren. Moet alles eigenlijk zo klassiek, zo afgemeten, zo academisch (zo ouderwets)? Moet die bestofte kleding nu echt. Moeten vrouwen zich echt in aftandse oude-wijven kleren proppen. Laten we dan zwijgen over die blinkende schoentjes van de mannen, de strikken, de slipjas. Je kunt je toch perfect de vioolpartita’s van Bach voorstellen gebracht in T-shirt met jeansbroek. Of een aria van Mozart in een Kaat Tilley avondjurk of iets gelijkaardigs, je vraagt je af waarom die modelloze, kleurloze en smaakloze jurken die ergens uit een kist op zolder werden opgevist.
Kan de muziek niet op dezelfde manier gebracht worden maar dan no nosense, op een spontane manier, of laat de moeilijkheidsgraad van de muziek dat soms niet toe? Kries kan dat nauwelijks geloven…
Beeld je bij bijgaande muziek van Philip Glass the setting zelf maar eens voor…

Afbeelding: Dominique Guillemard - concert intime