Oud worden

Een half jaar geleden had Kries een gesprek met iemand uit Congo. Hij vond dat wij weinig respect hadden voor onze bejaarden. We stoppen ze in rusthuizen en gaan dan als het meevalt wekelijks eens op bezoek. In Congo, zo vertelde hij, blijft de ouderling in de familie en wordt hij tot aan het einde van zijn dagen verzorgd.
In het nieuwe boek van Michel Houellebecq, mogelijkheid van een eiland komt er een passage in waarin een protest van de ouderen komt naar aanleiding van de slechte verzorging van ouderen tijdens een hittegolf:

[...]De weken daarna publiceerde dezelfde krant een reeks vreselijke reportages, geïllustreerd met foto’s die zo uit de concentratiekampen leken te komen, waarin werd beschreven hoe de bejaarden hun doodstrijd leverden, samengepropt in gemeenschappelijke zalen, naakt op hun bed met een luier aan, de hele dag door kermend zonder dat iemand ze kwam rehydrateren of een glas water kwam brengen; er werd beschreven hoe de verpleegsters hun ronde deden, niet in staat de families te bereiken, en hoe ze regelmatig de lijken verzamelden om plaats vrij te maken voor nieuw aangekomenen. ‘Taferelen die een modern land onwaardig zijn,’ schreef de journalist, zonder te beseffen dat die taferelen nu juist het bewijs vormden dat Frankrijk een modern land in staat was bejaarden als louter afval te behandelen, en omdat dergelijke minachting voor je voorouders in Afrika of een traditioneel Aziatisch land ondenkbaar zou zijn geweest.[...] (fragment uit mogelijkheid van een eiland).

Zet toch aan, te denken over onze globale manier van omgaan met ouderen…

foto: the free fotographer