een dag uit het leven 15

Op die late zomeravond was hij nog uit wandelen gegaan langs de pier te Oostende. Zacht had ze in zijn hand geknepen. Eerst had ze al wandelend wat dichter tegen hem aangelopen, totdat ze zacht schurend met haar naakte en zachte bovenarm tegen zijn arm was komen lopen. Dan, had ze zijn hand genomen en – hoe ze het deed is nog steeds een raadsel – zachtjes, haast onmerkbaar in zijn hand geknepen. Zo zacht, dat hij het bijna niet gewaar was geworden. Haar lange, knokige vingers namen nu zijn hand in de hare en wandelden in de richting van het einde van de pier. Op ‘het staketsel’ zoals ze in Oostende zo mooi kunnen zeggen. Een plaats waar waarschijnlijk al menige liefdes hun begin gekend hebben, waar waarschijnlijk al heel wat liefelijke woorden of beloftes zijn uitgesproken. Met een paarsrode horizon en hier en daar nog wat late zwemmers lijkt het op dat moment of de tijd stil staat. Voor hem, mag de tijd, op dat moment ook stil staan. Daar had hij op dat moment helemaal geen bezwaar tegen. De wandeling eindigt op het strandje naast het ‘staketsel’, op de blote voeten, traag, voortschrijdend door het warme, vochtige zand dat de warmte van deze dag nog even vasthoudt om weldra overspoeld worden door het lauwe zeewater. En de tijd staat stil en de zwemmers zwemmen verder…

Paintings by Kries

'Einde van de pier te Oostende'

'De Zwemmers'