Een dag uit het leven 14

Hij was haar gaan ophalen in het huis naast de wijngaard. Het huis stond net in de bocht van een landwegje, dat nog verder liep, lager en parallel met de wijngaard. Vanaf het huis kon je over de glooiende wijngaard in de verte het dorp waarnemen.
Ze kwam net uit de douche. Haar donkere, zwartblauwe haren lagen netjes gekamd achteruit. Kleine druppeltjes water liepen nog langs haar hals naar beneden, langs haar schouders en tussen haar borsten. Haar kleine tepels priemden door haar zalmroze topje.
“Ik ben klaar”, zei ze.
Zo, was die lange onvergetelijke dag begonnen.
Geen moment week hij van haar zijde die dag. Het zal de brandende zon geweest zijn op hun huiden die het verlangen had aangewakkerd dacht hij - toen hij later nog aan die dag terugdacht.
Bij valavond leidde ze hem door een wirwar van frisgroene takkenbossen, langs een kronkelend pad dat die avond druk bewandeld werd door de verschillende bezoekers aan het openluchtfestival. Het pad draaide in een grote cirkel om de ruïne waar die avond het concert zou plaatsvinden. Plotseling draaide ze zich om en trok haar topje omhoog zodat haar borsten zichtbaar werden. Ze vroeg hem ze te kussen. Hij kuste haar borsten en liet de kleine tepeltjes even door zijn lippen glijden. Achter haar, een meter of vier, vijf verder liep een koppeltje niets vermoedend voorbij.
Wanneer het donker werd nam ze zijn hand en nam hem mee naar de achterwand van de ruïnes. Een flauw licht scheen door de bomen maar de bladeren van de bomen hielden het meeste licht tegen, zodat het er te donker was om meer dan enkele meters ver te zien. De gedachte dat hij toch nog enkele meters ver kon zien hield hem voortdurend bezig. In zekere zin, voelde hij een zekere spanning dat hij betrapt kon worden. Opnieuw ontblootte ze haar borsten en vroeg hem ze te strelen. Opnieuw was hij verbaasd over de kleine minitepeltjes. Vroeger had hij zich deze helemaal anders voorgesteld. Hoe wist hij niet, maar niet zo klein. Ze duwde de rug van zijn hand tegen haar schaamheuvel, ze fluisterde dat ze geil was en dat ze hem graag in haar had gevoeld. De gedachte van zijn hand, gedwongen tegen haar schaamheuvel en het woord geil bonsde heen en weer in zijn hoofd. Hij trok zijn hand weg, trok zich van haar los.
“We moeten terug…”, zei hij “ze… zullen op ons wachten”.
“Nee,… doen ze niet”, zei ze.
Voor hem was dit genoeg geweest. Hun vele jaren vriendschap werden hier beëindigd, in een lichte roes van alcohol en de sterke behoefte naar huis. Voor zijn part nog deze avond.
Het was een bloedhete avond, er werd volop gedanst. Eerst bleef hij kijken naar de stoffige dansvloer en dan onder invloed van - vooral drank – zijn vriend had hij heel de avond tot de ochtend gedanst. Gedanst om haar te vergeten. De gedachte aan haar, geleidelijk uit aan het wissen,… Lachend keek ze hem aan en danste op enkele meters van hem…