Dag vrienden van de poëzie

Dag vrienden van de poëzie, dagelijks de laatste rubriek in het programma Man bijt Hond. Samen met mijn dochter kijk ik ‘s avonds eventjes naar televisie, de kleinste ligt dan al in bed en de oudste, die is niet zo aan man bijt hond. Laat ons zeggen dat dit dan eventjes een vader-dochter moment is om te koesteren. Dan zitten we samen knus bij elkaar en kijken naar Man bijt Hond. Niet echt beklijvende televisie maar het einde met de rubriek vrienden van de poëzie doet mij er elke dag opnieuw aan herinneren dat ik toch, o zo, van poëzie hou en dat deze opbouw, deze samenhang van schijnbaar losstaande woorden zo mooi een geheel kan vormen waarin zoveel moois verscholen kan zitten. De man in kwestie die deze rubriek elke dag weer levend houdt brengt poëzie in verschillende vormen. Zo bracht hij onlangs een gedicht dat zomaar van het internet geplukt werd. Auteur, een meisje dat waarschijnlijk ergens op haar blog een eigen gedicht had geplubliceerd. Mooi, ja echt mooi was het. Ik kan het mij niet meer voor de geest halen, jammer… Mocht iemand dat wel nog kunnen speel het dan gerust door.
Vandaag bracht hij een gedicht dat ingestuurd werd door iemand die meegedaan had aan een wedstrijd voor sms-gedichten, iets minder kwalitatief, maar ja, smaken verschillen nu éénmaal.

Soms wordt er ook gewoon voorgedragen uit een bundel. Een gewone, ordinaire, tastbare bundel. Ik heb er hier bij me thuis zoveel staan. Te veel om allemaal op te noemen maar in een stukje over poëzie mag een stukje poëzie echt wel niet ontbreken, daarom dit toevoegseltje:

De droom

Onder de boom
stond een bankje
en op het bankje
lag een droom.
Ik ging erop zitten,
op het bankje
onder de boom
en wiegde de droom.
Zachtjes in de wind,
een droom van een kind.

Maar op een dag
werd je groot
Toen wou je nooit meer
op mijn schoot.

Geert De Kockere