Mijn K.L.

Kries kreeg vandaag een mailtje van zijn enige, echte, grote liefde (dacht hij).
Eventjes staat mijn hart stil, mijn adem stokt, ik voel het bloed wegtrekken uit mij aderen. Het staat daar, zo letterlijk, ontegenspreekbaar: K.L.
Een mailtje van K.L. Durf ik deze mail aanklikken. Het is twintig (!!) jaar geleden dat we elkaar leerden kennen. Door een oerstomme reden werd het na enkele maanden niets. Ja, dan nog door mijn stomme – ik herhaal – mijn stomme schuld.
Twintig jaar geleden. Maar nu, nog steeds, stokt mijn adem, voel ik het bloed wegtrekken uit mijn aderen en staat mijn hart eventjes stil bij het verschijnen van haar naam.
Ik open voorzichtig (ik klik dus heel voorzichtig op de linkermuisknop) de mail. Ik weet niet wat er eerst kwam: opluchting of desillusie?
Blijkt gewoon een naamgenote te zijn. Simpel. Net zoals mijn identieke naamgenoot een inwoner van Stekene blijkt te zijn.
Wat ik wel weet is dat mijn K.L. nu in Frankrijk woont. Maar Frankrijk is groot. Ik weet het, Google is krachtig. Maar je duikt niet in andermans leven, na twintig jaar. Of toch?

Enige gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust louter op toeval.