Bedankt Gusta

Vandaag een frisse pint gedronken in Gusta's café. Bedankt Gusta, voor de pint en voor de foto.

Waar je naar zit te kijken.

Naast dit rotweer vandaag plaats ik dit overheerlijk staaltje zomerpoëzie van Jo Govaerts en mijn dag is weer goed.

Waar ik naar verlang vandaag

een frisse zomerjurk te dragen

met blote schouders, een uitgesneden

hals en rug en vooral goed

los om de heupen

waarmee ik dan de tuin in loop

de zon schijnt warm, maar de wind

houdt het draaglijk en brengt

de jurk in beweging en dan

ben jij er natuurlijk ook die

de jurk al even mooi vindt en samen

trekken we hem uit en hangen hem

aan een tak

en liggen te kijken in het gras naar

zo'n frisse zomerjurk in een boom, daar

verlang ik het meest naar vandaag.

"Wat moet ik doen", vraagt hij mij...

Een zware depressie, daar komt hij nu net uit zegt hij. Een kathedraal van een schuldgevoel heeft hij. Nog nooit zo’n schuldgevoel gehad, zegt hij. Twee uur heeft hij ooit eens met haar samengewerkt en de magie was overgeslaan. Hij kan haar niet meer uit zijn hoofd zetten. Vijftien jaar jonger is ze. Hij vijfenveertig, zij dertig. Maar het klikt. Het is, na twintig jaar een relatie met zijn vrouw, als thuiskomen. Nog nooit eerder, tijdens zijn huwelijk, werd hij verliefd op een andere vrouw maar deze keer is het zo sterk. Nog nooit eerder heeft hij zoveel voor een andere vrouw gevoeld als nu. Zijn beslissing om nu alleen te wonen – in een piepklein huisje in de stad – is tot nu toe, verrijkend geweest. Soms is hij eenzaam. Maar daar kan hij zijn gedachten ordenen. Als hij thuis is bij zijn vrouw en zijn twee kinderen weet hij niet hoe hij zich moet gedragen. Hoe, kan hij nog goed doen. Zijn vrouw schonk hem een schrift, misschien kan hij proberen het van zich af te schrijven. Schrijven heeft ie gedaan, de helft van het schrift vol. Maar met het tegenovergestelde effect. Het heeft hem alleen nog maar dichter gebracht bij Bé, want zo heet ze. Het meisje van dertig. Zelf heeft ze ook twee kinderen, gehuwd. “Ik weet geen raad,… Wat moet ik doen”, vraagt hij mij. Dat vraagt hij mij. Wat moet ik doen. Ik zeg hem dat ik daar geen standpunt in inneem.

Hij moet doen wat hem het beste lijkt, lijkt mij. Ik begrijp dat een mens niet gemaakt is om levenslang bij dezelfde partner te blijven. Dat lijkt mij zo eng, zo benauwend. Ik ben atijd al zo geweest. Ik wil nieuw. Nieuwer. Die andere partner waar je het gevoel hebt om thuis te komen. Het kan. Ik zou het ook zo kunnen aanvoelen. Twintig jaar huwelijk, is dit dan allemaal verloren geweest. Nee, die twintig jaar zijn wat ze geweest zijn. Nu, begint een andere deel van je leven. Je leven is te kort om daar lang te blijven bij stilstaan. Het leeftijdsverschil dan, is dat niet confronterend bij verloop van tijd. Misschien. Wie weet? Als je iemand op dat moment zo graag ziet moet je dan aan het leeftijdsverschil denken? Ik weet het niet. Misschien. Maar ik zou het ook niet doen, denk ik. Ik ken koppels waarvan het leeftijdsverschil aanzienlijk groot is en die op vandaag nog steeds smoor zijn op elkaar.
We praten een gat in de nacht. Dit was enkele weken geleden. En nog steeds houdt het mij bezig…

illustratie: wisdom van hemelsgroen

400D

The new Canon EOS 400D is arrived.. Please, fasten your seatbelts...