Rust

Tussen de Kerst- en Nieuwjaarsgekte door geniet Kries van een heerlijk glas wijn, een goed boek en rust…Tot binnenkort




Afbeelding: Tessa Musgrave

Een dag uit het leven 14

Hij was haar gaan ophalen in het huis naast de wijngaard. Het huis stond net in de bocht van een landwegje, dat nog verder liep, lager en parallel met de wijngaard. Vanaf het huis kon je over de glooiende wijngaard in de verte het dorp waarnemen.
Ze kwam net uit de douche. Haar donkere, zwartblauwe haren lagen netjes gekamd achteruit. Kleine druppeltjes water liepen nog langs haar hals naar beneden, langs haar schouders en tussen haar borsten. Haar kleine tepels priemden door haar zalmroze topje.
“Ik ben klaar”, zei ze.
Zo, was die lange onvergetelijke dag begonnen.
Geen moment week hij van haar zijde die dag. Het zal de brandende zon geweest zijn op hun huiden die het verlangen had aangewakkerd dacht hij - toen hij later nog aan die dag terugdacht.
Bij valavond leidde ze hem door een wirwar van frisgroene takkenbossen, langs een kronkelend pad dat die avond druk bewandeld werd door de verschillende bezoekers aan het openluchtfestival. Het pad draaide in een grote cirkel om de ruïne waar die avond het concert zou plaatsvinden. Plotseling draaide ze zich om en trok haar topje omhoog zodat haar borsten zichtbaar werden. Ze vroeg hem ze te kussen. Hij kuste haar borsten en liet de kleine tepeltjes even door zijn lippen glijden. Achter haar, een meter of vier, vijf verder liep een koppeltje niets vermoedend voorbij.
Wanneer het donker werd nam ze zijn hand en nam hem mee naar de achterwand van de ruïnes. Een flauw licht scheen door de bomen maar de bladeren van de bomen hielden het meeste licht tegen, zodat het er te donker was om meer dan enkele meters ver te zien. De gedachte dat hij toch nog enkele meters ver kon zien hield hem voortdurend bezig. In zekere zin, voelde hij een zekere spanning dat hij betrapt kon worden. Opnieuw ontblootte ze haar borsten en vroeg hem ze te strelen. Opnieuw was hij verbaasd over de kleine minitepeltjes. Vroeger had hij zich deze helemaal anders voorgesteld. Hoe wist hij niet, maar niet zo klein. Ze duwde de rug van zijn hand tegen haar schaamheuvel, ze fluisterde dat ze geil was en dat ze hem graag in haar had gevoeld. De gedachte van zijn hand, gedwongen tegen haar schaamheuvel en het woord geil bonsde heen en weer in zijn hoofd. Hij trok zijn hand weg, trok zich van haar los.
“We moeten terug…”, zei hij “ze… zullen op ons wachten”.
“Nee,… doen ze niet”, zei ze.
Voor hem was dit genoeg geweest. Hun vele jaren vriendschap werden hier beëindigd, in een lichte roes van alcohol en de sterke behoefte naar huis. Voor zijn part nog deze avond.
Het was een bloedhete avond, er werd volop gedanst. Eerst bleef hij kijken naar de stoffige dansvloer en dan onder invloed van - vooral drank – zijn vriend had hij heel de avond tot de ochtend gedanst. Gedanst om haar te vergeten. De gedachte aan haar, geleidelijk uit aan het wissen,… Lachend keek ze hem aan en danste op enkele meters van hem…

If music be the food of love, play on

Wat Kries soms mist in een live-uitvoering van klassieke muziek is de vrijheid, de spontaniteit. Het geluk om te musiceren. Moet alles eigenlijk zo klassiek, zo afgemeten, zo academisch (zo ouderwets)? Moet die bestofte kleding nu echt. Moeten vrouwen zich echt in aftandse oude-wijven kleren proppen. Laten we dan zwijgen over die blinkende schoentjes van de mannen, de strikken, de slipjas. Je kunt je toch perfect de vioolpartita’s van Bach voorstellen gebracht in T-shirt met jeansbroek. Of een aria van Mozart in een Kaat Tilley avondjurk of iets gelijkaardigs, je vraagt je af waarom die modelloze, kleurloze en smaakloze jurken die ergens uit een kist op zolder werden opgevist.
Kan de muziek niet op dezelfde manier gebracht worden maar dan no nosense, op een spontane manier, of laat de moeilijkheidsgraad van de muziek dat soms niet toe? Kries kan dat nauwelijks geloven…
Beeld je bij bijgaande muziek van Philip Glass the setting zelf maar eens voor…

Afbeelding: Dominique Guillemard - concert intime

Oud worden

Een half jaar geleden had Kries een gesprek met iemand uit Congo. Hij vond dat wij weinig respect hadden voor onze bejaarden. We stoppen ze in rusthuizen en gaan dan als het meevalt wekelijks eens op bezoek. In Congo, zo vertelde hij, blijft de ouderling in de familie en wordt hij tot aan het einde van zijn dagen verzorgd.
In het nieuwe boek van Michel Houellebecq, mogelijkheid van een eiland komt er een passage in waarin een protest van de ouderen komt naar aanleiding van de slechte verzorging van ouderen tijdens een hittegolf:

[...]De weken daarna publiceerde dezelfde krant een reeks vreselijke reportages, geïllustreerd met foto’s die zo uit de concentratiekampen leken te komen, waarin werd beschreven hoe de bejaarden hun doodstrijd leverden, samengepropt in gemeenschappelijke zalen, naakt op hun bed met een luier aan, de hele dag door kermend zonder dat iemand ze kwam rehydrateren of een glas water kwam brengen; er werd beschreven hoe de verpleegsters hun ronde deden, niet in staat de families te bereiken, en hoe ze regelmatig de lijken verzamelden om plaats vrij te maken voor nieuw aangekomenen. ‘Taferelen die een modern land onwaardig zijn,’ schreef de journalist, zonder te beseffen dat die taferelen nu juist het bewijs vormden dat Frankrijk een modern land in staat was bejaarden als louter afval te behandelen, en omdat dergelijke minachting voor je voorouders in Afrika of een traditioneel Aziatisch land ondenkbaar zou zijn geweest.[...] (fragment uit mogelijkheid van een eiland).

Zet toch aan, te denken over onze globale manier van omgaan met ouderen…

foto: the free fotographer

I should be stronger than this pain

Dat de mensheid in staat is om te folteren, corrupte afspraken te maken met onderlinge overeenkomst, oorlog te voeren (ook wel politiek genoemd); medemensen – zijn buren – kapot te maken, te vermoorden, verkrachten ; kinderen te mishandelen, te misbruiken; of doodgewoon kwaadspreken, leugens en roddels verspreiden ; zeeën en luchten, wouden en levende wezens (waaronder die van ons eigen menselijk ras) te vernietigen,…

Dat de mensheid in staat is om pervers en met de meeste genoegdoening, beestachtige spektakels gade te slaan; moorden, alle vormen van seks met alles, iedereen en om het even welke voorwerpen,…

Dat de mensheid in staat is om hun eigen menselijke ras te vervolgen op basis van een ranking volgens kleur, gestalte, gezicht, geloofsovertuiging, ideologieën,…

daarover, en nog veel meer, is Kries nog elke dag, steeds opnieuw en opnieuw, verwonderd…

Of moeten we echt aannemen, zoals Grunberg het in zijn nieuwe boek, de techniek van het lijden schrijft. ‘De mens is een machine. Het lijden is ingebouwd in zijn besturingssysteem…’ (cf. DS letteren, 9-12-2005)

Afbeelding: Pain, Derek Benson

Ongemakje

Even word verification toegevoegd bij de comment. Sorry voor het ongemak, maar de automatische systeempjes die ongewild commentaar toevoegden op mij blogje werden mij toch wel wat te veel...

Laura Veirs

Op zondag 12 februari komt Laura Veirs naar Cactus Club @MA/Z te Brugge.
Kries zal er ook zijn...

Souvenir van een delta café

Tegen de rand van het trottoir
staat een fiets.
Een bloedhete middag.
Op dit uur is de schaduw miniem.
Het plein ligt stoffig,
rustgevend stil.
Een hond krabt zijn vlooien.
De pannen op de daken
liggen knus naast elkaar.
De gele muren schitteren
in het licht van de zon.
Vensters en deuren hangen slap
in hun hengsels.
De gapende deur in het donkere hol.
Cervejaria Rebelo.

Een dag uit het leven 13

Op het feest voor één of andere jarige kreeg hij een prachtig, dansend meisje in het oog.
Zwarte lange laarzen, een gipsy zwarte rok, een zwart spannend topje, zwart stijl haar. Ze viel op door haar manier van dansen dat helemaal tegen de regels was, maar daardoor net zo aantrekkelijk werd bevonden door hem. Haar bewegingen leken om het even welke muziekstijl aan te voelen. Als ze even stopt met dansen om wat te drinken komt ze recht op hem af.
‘Hey gadjo. Ook dansen?’
‘Gadjo’?
‘Ja. Vreemdeling, wil dat zeggen. Wij staan hier met mijn familie op het veldje achter de supermarkt’.
‘De zigeuners?’
‘Ja, zigeuners, gipsy’s. Je weet wel, dat gespuis, dat iedereen besteelt en overal komt schooien,’ sist ze hem lachend toe.
Ze trekt hem mee op de dansvloer en brengt haar armen om hem heen. Hij voelt haar knokige lichaam tegen zich aangedrukt, dat hem wiegend op de muziek in het ritme brengt. Haar parels van ogen kijken dwars door hem heen…

Nu, is het herfst opnieuw. Hij hoorde dat ze nu mee rondtrekt met een circus uit Normandië. In de zomer trekken ze van camping naar camping om daar hun show op te voeren. Zij doet de kassa, verkoop souvenirs, verzorgt de paarden.

Hij was te burgerlijk geweest om na die bewuste zomeravond met haar mee te gaan. Te gesetteld om haar achterna te reizen. Soms hoort hij nog iets van haar. Een bruisend temperament, zoveel is zeker. En hij, hij zou het ook wel willen. Gadjo libre!

Afbeelding: ??