Klimaatsverandering

Vandaag staat er een dossier in Humo over de klimaatsverandering. Het zal wel worden gelezen, dat is een feit. Maar doen we er iets aan? Veel te weinig, dat is ook een feit. De ommezwaai naar een beter klimaat zal niet alleen een politieke ingreep moeten worden, maar zal moeten beginnen bij onszelf.
De bom van warmte vorige week vrijdag kan niet louter toevallig een warme dag geweest zijn. Abnormaal noem ik dat. Verschroeiend. Zal dat geen gevolg zijn van ons ombekommerde levensstijl? ‘Het-zal-mij-een-zorg-zijn’-syndroom. Laat diegenen die na ons komen het maar oplossen. Ondertussen leven wij er onbezorgd op los.
Om een voorbeeld te geven: kijk eens naast je in het verkeer. Quasi lege auto’s, hoofdzakelijk bemand met één bestuurder, als het al eens goed gaat, twee. We tuffen er nogal op los. Mensen, gebruik je fiets, of als het echt niet anders kan, doe aan carpooling. Jammer je zult dan waarschijnlijk je eigen cd-tje niet meer kunnen beluisteren of je eigen favoriete radioprogramma. So what!
Meer en meer sterven mensen aan allerhande huid- en keelkankers. Maar nee, er is niets aan de hand. Realiseer je als je in een stad loopt dat je eigenlijk in/door een giftige wolk loopt. Men kankert (vergeef me het woordgebruik) er alle dagen op los dat rokers dit, en rokers dat. Ocharme, ze doen het zichzelf maar aan, toch? Ik ben ook tegen roken in of op publieke ruimtes maar wat wij met onze auto teweeg brengen is zoveel slechter. De uitstoot die je binnenkrijgt terwijl je in je autootje op je gemakjes in file staat is zoveel meer dan dat je je weg probeert te banen tussen alle auto’s door met je fietsje.
Kries kan er blijven over uitweiden maar lees gerust nog eens verder over:

Het broeikaseffect, de veranderende wereld, klimaatsverandering

Een dag uit het leven 7

Fabre. Het was tegenwoordig allemaal Fabre. Fabre-beeld. Fabre-litho. Bewerking van Fabre. Fabre. Fabre. Ach ja, dat was de trend zeker. Hij zou maar meelopen zeker. Tegenwoordig liep iederen als een kudde achter iets aan. Och is dat nu de trend. Huppel. Huppel. Iedereen er achter aan. Een nieuwe trend, huppel er achter aan. Maar nee gij, hij was geen trendloper. Hij hield van dingen waar bijlange niemand zo van hield. Hij hield van de boeken van Amélie. Hoe heette ze nu ook al weer. Amélie. Velen vonden haar geschift. Hij vond ze te gek. Dat was nogal eens een vrouw. Hoe heette ze nu ook al weer met haar familienaam. Van die minister geweest met zijn bolle wangen, hamsterwangen. Hij had hem een jaar of tien - of waren het er al twintig - eens zien rondlopen ‘s avond laat op de Garenmarkt. Hij had gehoord van een andere nicht, de zangeres, zijn lievelingsnicht, dat ze eens aanwezig geweest was op iedere voorstelling van haar werk. Een werk waarvan ze een muzikale bewerking hadden gemaakt. Zij had er mee gesproken maar en viel niets zinnigs mee te converseren. Volgens haar ja, had hij de gelegeheid eens om met haar te praten dan zou dat wel anders uitdraaien dat wist hij wel zeker.
Nothomb heette ze. Amélie Nothomb. Ze was bovendien nog knap ook. Een aaibaarhiedsfactor negen als je het hem zou vragen. Maar niemand vroeg het hem. Die had zo van die crazy verhalen. Zoals dat boek over iemand die eindelijk op pensioen gaat. Gaat rustig ergens wonen en krijgt dan een kei geschifte buur naast zijn deur. Eén die elke dag hetzelfde uur langskomst. Hij zet zich in de canapé. En zegt niets. Of het is ja en nee. En dat is alles. Kun je het voorstellen. Een heel boek. Formidabel. Akkoord, er zaten er ook mindere boeken bij. Dat moest hij toegeven . Maar toch.

Nérigean

Nérigean painted by Kries

Koketterie

Koketterie painted by kries

Laura Esquivel, De wetten van de liefde

Zoals alle verliefden van alle tijden wilde ze alleen zijn, om volkomen ongestoord aan haar geliefde te kunnen denken. (...) Ze moest haar geliefde reconstrueren, hem opnieuw vorm geven, zich herinneren hoe heerlijk het was met je vriend verenigd te zijn, dat gevoel van onafhankelijkheid, volkomenheid, oneindigheid opnieuw beleven.


Wanneer iemand verliefd is, houdt hij zijn geest en zijn gedachten afgestemd op degene die hij bemint.

Kries gaat sporten

Kries gaat na een winterstop (van ongeveer tien jaar) terug sporten. Squashen zal het worden. Ik heb me laten wijsmaken dat je het na een half uur al voor bekeken houdt. Zeker na jarenlang niet meer gesport te hebben. Voor alle zekerheid reserveerde ik de squashbaan toch voor een uurtje. Vorige week heb ik al wat geoefend. Ik deed mijn training aan en mijn sportschoenen en zette mij voor mijn computer om de spelregels van het squashen op te zoeken. Sportief toch? Vanavond komt dus het serieuze werk. Ik zet de massageolie alvast klaar om na het sporten een heerlijke massagebeurt te krijgen... Hoop ik?

Domi is back

Jaja, had ik het niet gedacht. Ons aller Dominiek houdt het toch niet zo voor bekeken. Kries had de link in zijn blogspot nog niet weggedaan maar vervangen door Dominiek, maar nu even niet. En had Kries geen juist voorgevoel? Dominiek zit blijkbaar te broeden op één of ander fotoalbum. Het voorlopige resultaat zie je als je de link hierboven volgt. Ik denk dat we er binnenkort nog meer zullen van horen. Welcome back Dominiek!

Kries krijgt de slappe lach

Maakte je het ooit al eens mee op een ernstige bijeenkomst, dat de voorzitter midden in zijn betoog, midden in een woord, een ontzettende ontlading van lucht via keel en mond naar buiten moest werken? Een ferme boer dus. Niet zomaar een kort en krachtig burp-geluid. Maar wel een lang en slepend BUUUUUUAAAARRRRRPPP!! De meeste onder ons konden een schaterlach nog net bedwingen. Kries echter kon het niet (moet zelf nog steeds lachen als hij er aan denkt). Wel tien minuten had ik een onbedwingbare slappe lach met een afkeurende blik van de voorzitter als gevolg. Als iemand mij kan zeggen hoe je jezelf traint op het bedwingen van een slappe lach, laat het mij dringend weten…

Funeral Blues - W.H. AUDEN

W.H. AUDEN

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum
Bring out the Coffin, let het mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on het sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the trafic policemen wear black cotton gloves.

Het was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever: I was wrong.

The stars are not wanted now: put out every one;
Pack up the moon and dismantle the sun;
Pour away the ocean and swep up the wood;
For nothing now can even come to any good.

Een dag uit het leven 6

Deze zomer zou hij eens een verre buitenlandse reis maken. Senegal. Een kennis was er als eens geweest. Als je geen avontuurlijk bloed bezat moet je er niet gaan. Kun je tegen geen wirwar dan moet je er niet zijn. Naar het schijnt bij je aankomst in Dakar weet je niet waar je het hebt.
Nog enkele maanden en het is zover. Maar eerst nog wat werken. In de psychiatrie. In Gent. Bij de zotten. Een maand geleden was hem iemand te lijf gegaan. Zomaar, geen reden. Hij had enkele gevraagd hoe het met die patiënt zijn rug was en lap, het zat erop. Een paar linkse, een paar rechtse. Bloeden dat dat deed. Zijn gezicht, onherkenbaar. Zijn collega was hem direct toegesneld maar het kwaad was al geschied. Voor de eerste keer van zijn leven zo op zijn bakkes krijgen. In shock was hij ervan geweest. Een week thuis en telefoon van de directeur, of het al beter met hem was. Al zijn kleren zouden vergoed worden. Hij mocht nog zo lang hij wou thuis blijven. De week daarop weer telefoon, de directeur. Of het al zou gaan om ‘stilletjes aan’ weer te beginnen. Ze hadden ‘de’ patiënt overgeplaatst naar een andere dienst. En nu, terug aan het werk, met ogen op zijn gat. In iedere patiënt zag hij een potentiële aanvaller. Hoe lang zou dat nog duren. Zijn collega’s zeiden dat het wel zou overgaan maar het ging maar niet over. Nochtans, hij deed zijn werk graag maar die schizo’s dat waren gevaarlijke. Hij had nochtans al veel afzonderingen meegemaakt maar dan was hij samen met enkele collega’s. Er bovenop springen en hup naar binnen. Maar die ene keer was hij alleen. Ene keer, en patat. ‘s Avonds met een zak ijs op uw hoofd en heel de nacht door : een paar linkse en een paar rechtse. Altijd maar opnieuw. Opstaan, iets drinken. Weer proberen te slapen. Steeds opnieuw : een paar linkse en een paar rechtse.
Het zou hem deugd doen. Een verre reis. Zijn vrienden hadden het hem aangeraden. Senegal, was nu in. Warmte, water en schone vrouwen. Wat moet je meer hebben hadden zijn vrienden geopperd. Zijn inentingen had hij al gehad. In het UZ in Gent. In het AZ in Brugge hadden ze hem afgewimpeld.

- Het is altijd hetzelfde met die mensen die inentingen moeten krijgen. Ze komen een maand voordien en ze denken dat wij hier alles zomaar liggen hebben. En trouwens dat werkt hier op afspraak. En alle afspraken zitten vol, voor maanden ver.

Eén telefoontje naar Gent, indien hij wou kon hij nog vandaag komen of overmorgen aanmelden aan de negentien. Vanaf halftwee begon de vaccinatie.
In nog geen half uur was hij daar buiten. Een jong verpleegstertje had dat professioneel gedaan. Ze konden de pot op in Brugge.

Toekomststokje

Alhoewel Kries geen madame Zaza is of geen glazen bol heeft, wil hij toch wel het stokje opvangen die in zijn richting werd geworpen door Dinges.
Waar staat Kries op 13 mei 2010? Met de carrière staat het (zeer) goed, dus laat ons zeggen, laat het alleen maar verder in deze richting gaan. Op zich gaat met Kries eigenlijk alles opperbest. Ik blijf de eeuwige student die ik ben. Volgend jaar alweer een nieuw academiejaar. Studeren en werken, een prettige combinatie. Studeren en werken én bloggen…Niet altijd een prima combinatie,… zul je deze week al wel gemerkt hebben. Gelukkig was er dinges of mijn blogje lag nog wat langer stil vrees ik.
Waar Kries verder nog zal (wil) staan binnen vijf jaar is misschien op een nog strijdbaardere plaats op het gebied van inzet tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid. Dat is en zal altijd Kries zijn ding blijven. Werken rond sensibiliseren en bewustmaking van studenten rond de Noord-Zuid problematiek, (anti)globalisering, millenniumdoelstellingen.
Zelfverrijking op het gebied van gedachtegoed,... aanmoedigen. Zelfverrijking op het gebied van - kost wat kost - financiële verrijking,... ontmoedigen. Kries wil mensen doen inzien dat we niet alles echt nodig hebben wat we kopen, dat we niet klakkeloos moeten inlopen op allerlei trends. We moeten niet per se die dvd-speler hebben of moeten we per se een mp3-spelertje of een playstation, Dvd in de wagen bekijken, cd-lader in de koffer van onze wagen,…
Ten laatste hoop Kries te kunnen rondlopen in een properder milieu. We moeten niet zitten wachten op een ondertekend document waarop staat dat het milieu properder, duurzaam moet worden behandeld. Het begint – en dat weet iedereen – alleen al bij jezelf....

Dag dinges tot nog eens…

En… vangen…. Ieneke en Anne-Floor

Rara, waar sta ik?

Spencer Tunick – natte billenparcours

Kries was erbij. Op advies van enkele vrienden dan toch maar wat vroeger aangeschoven aan de Brugse Stadsschouwburg. Nog vroeger dan voorzien. 2 i.p.v. 3 uur in de ochtend. Het doel om met ochtendlicht en half slapende mensen te werken zal toch wel zijn effect gehad hebben denk ik, vooral dan wat dat laatste betreft. Er moet aangeschoven worden in twee rijen. Een mannen- en een vrouwenkant. De vrouwen mogen praktisch allemaal binnen in de stadsschouwburg. Reden: te weinig vrouwen. De mannen, veel talrijker aanwezig mogen ook binnen jammer genoeg enkel 350 van de vier maal zoveel opgekomen mannen. Kries geraakt binnen om 3.15 uur. Ik word naar binnen gezogen in de duwende mannenmassa die allemaal hetzelfde doel voor ogen hebben nl. binnen geraken in de Brugse Stadsschouwburg en meedoen en de unieke installatie. Iedereen krijgt twee plastiekzakken. Eén om je kleren in op te bergen en één om op te zitten. Op de vierde rang mag ik een plaatsje zoeken. Spencer Tunick staat op het toneel samen met heel wat assistenten. De aanwezigen in de zaal lijken nog wat onwennig maar Tunick zet vlug met de nodige humor een professionele ‘werktijd’ in. Na een korte uitleg over de verschillende poses kan iedereen zijn kleren naast zich neerleggen. Eventjes ben ik in de weer om in het duister van de zaal alles netjes te schikken zodat ik straks alles kan terugvinden. Het volgende moment kijk ik op en lijk ik in een onrealistisch beeld te zijn gestapt. Heel de Stadschouwburg is naast het felle witte licht van de imposante luchter, blank en bloot geworden. Hier en daar met een schakering van bruin tot soms donkerbruin. Eventjes ontstaat er een luid geroezemoes maar weer wordt er direct op professionele manier verder gewerkt. ‘What an amazing view this is”, mompelt Tunick. De organisatie van Corpus 05 had gezorgd dat alle aanwezigen geen kou zouden lijden, de verwarming in de Stadschouwburg stond bakkens-heet. Voor één iemand zelfs te heet zodat zij er even onderuit ging. ‘We give our friend a hand to wish her well’, waarop een zacht applaus de persoon in kwestie weer wat op de been kan brengen.
Er zijn drie poses te gaan, de ene al wat hilarischer dan de andere. Het resultaat stond de volgende zonddag al in de ochtenkrant van het Nieuwsblad. Mooi.
Om 5 uur verlaat Kries de Stadschouwburg, terug in de realiteit van het barslecht weer, in de gietende regen. Voor een paar uur, want wat later gaat de buiteninstallatie van start. Een setting met 2000 naakte lichamen vanaf de Stadsschouwburg tot aan het postgebouw op de markt van Brugge. Freezing cold, in de wat minderende regenval met een euforische menigte. Daarna hield Kries het voor bekeken. Eerst nog een warm opkikkertje en dan lekker slapen. Jammer van het weer, maar het opzet was in elk geval meer dan geslaagd. Ooit nog eens overdoen?

Spencer Tunick nadert

Nog 31 uur en we gaan naar Spencer Tunick.

Blogje één maand!

en dat vieren wij...

Nérigean

Nérigean
Le temp perdu

Een dag uit het leven 5

Hij had het door. Hij moest en zou het patroon doorbreken.
Hij zou wat meer naar zijn vader moeten luisteren. Die zei altijd : "in ‘t leven moet je soms dingen doen die je niet graag doet". Akkoord, maar wat als het allemaal dingen zijn die je niet graag doet. Je kon dingen doen die je inderdaad niet graag doet. Zoals een verplicht familiebezoek. Een verjaardag van het kind van ex-vriendin, waar je toevallig dooppeter van geworden bent omdat je het toen in die periode met deze vriendin goed kon vinden maar waar je nu eigenlijk liever weg zou blijven.
Het patroon doorbreken. Hij had gedacht dat hij een fantastische relatie had met iemand. Een echte vriendschappelijke relatie. Zo een relatie waar je alleen kunt van dromen. Het was een aristocratische vrouw. Intelligent, dezelfde interesses, een mooi lichaam. Toen kwam het moment dat zij meer wilde maar dat wilde hij niet. Hij schreef haar: laat onze relatie adem voor me zijn waar ik naar hunker bij het verstikkende gevoel van het gemis eraan. Ze liet hem zomaar vallen. Het was genoeg geweest.

Liefde van de vrouw gaat (ook ?) door de maag

We kennen allemaal het spreekwoord: de liefde van de man gaat door de maag. Is dit werkelijk zo? Ongetwijfeld ja, vrouwen kunnen hun mannen wel degelijk van stemming doen veranderen met hun kookkunsten. Een diner by candlelight of een doordeweekse maaltijd met liefde bereid, kan wonderen doen. Maar wat als een vrouw nu echt helemaal niet kan koken. De aardappelen zijn nog hard, het vlees is aangebrand, de saus in mislukt…
Maar laten we het nu eens hebben over de keukenprinsen onder ons. Hoe zit het daar eigenlijk mee? Binden we de voorschoot om en beginnen we te kokkerellen. Waar hoort er zeker altijd bij ons menu? Een glaasje rood? Of leggen we het anders aan boord? Wat extra kruiden om het geheel toch nog wat smaak te geven? Wat kaarslicht (om de kleur van ons gerecht wat te verdoezelen) of kieperen we in elk gerecht wat room om alles wat ‘af te ronden’? Of zijn we de specialisten om à la minuut iets op het bord te toveren? Wie zal het zeggen. In elk geval, we doen ons best denk ik om regelmatig achter het fornuis te staan. Om iets heerlijks op het bord te toveren en daarmee bedoel ik niet: pizza opwarmen, kant-en-klare lasagne in de oven steken,…

Tijd voor een Pausin?

TIJD VOOR EEN PAUSIN?
Nee, alleen een man kan God begrijpen

Dat mannen meer verdienen is logisch, ze werken harder

Deze en nog andere absurde uitspraken vind je terug op de webstek van minister van Gelijke Kansen, Kathleen Van Brempt en dit in het kader van 100 jaar vrouwenstrijd. Je kunt zelf meebouwen aan de tijdslijn voor de volgende 100 jaar. Bekijk alvast de aanzet van de minister…

Verdraagzaam Vlaanderen 2

Normaal gezien heb je op een familiefeest altijd (in veel gevallen) het ‘zatte-nonkel-fenomeen’. Het – zo goed begonnen – feest mondt uit in ellenlange, zinloze en in decibels oplopende discussies met aan het hoofd de ‘zatte nonkel’ en bijhorende andere familieleden die de discussie nog wat ‘drive’ bijgeven.
Welnu, maakte je het al mee dat het ‘zatte-nonkel-fenomeen’ zich verplaatste in de huid van de ‘zatte opa en oma’, die elkaar bijgevolg de huid vol schelden en alle wringende en dwarszittende persoonlijke feiten en feitjes van het afgelopen decennium naar elkaars hoofd slingerden. Nee…? Wel, je wilt het niet meemaken…
Toch werd Kries uitgenodigd als buitenstaander bij deze geanimeerde attractie. Ik kreeg zelfs de keuze om van kamp te kiezen bij de partijtrekkende families.
Het kleinkind dat eigenlijk in de belangstelling had moeten staan omdat het zijn feest was, trok er zich niets van aan en speelde buiten met alle neefjes en nichtjes onder een prachtig, blauwe en stralende hemel. Kries, die koos geen partij, rookte een sigaartje en keek wat naar de spelende kinderen…

Genoten van een stralend stukje hemel vandaag...

Inneke 3

Werken met Inneke. Een schattig ding. Onlangs had ze nog met haar moeder in de Flair gestaan. Hoe moeders en dochters op elkaar lijken. Ze had het me getoond het artikel. Ze leek wel een fotomodel en nochtans heeft ze puisten. Ze heeft zelfs een beetje een pokdalig gezicht. Haar kleren zijn hip maar niet van die tuttemiekleren zoals ze die aanhad voor dat artikel. Ja, zo’n tijdschriften dat is toch maar voor het zicht. Maken dat er hier en daar een schoon gezicht in komt, een beetje trendy spulletjes, hier en daar een paar blote borsten en nog een paar bekende Vlamingen die ook een zegje mogen doen en voilà we hebben weer een weekblad. En pas op, dat verkoopt ! En nog goed ook. Tegenwoordig schieten ze als paddestoelen uit de grond.