Twijfelen. Dat was het waar hij zo goed in was. Twijfelen over zijn bestaan. Wanneer hij nu eindelijk eens zou ingrijpen in zijn eigen bestaan. Het bestaan dat hem pijnigde. Elke dag, meer en meer. Het radbraakte hem. Letterlijk en figuurlijk. Waaruit bestond zijn bestaan ?
Hij was toen gepassioneerd beginnen tuinieren, van alles beginnen collectioneren, hij ging mee met vrienden naar eroticabeurzen. Zoop liters wijn en werd zo vet als een zwijn. Droomde van orgieën met wijn en wriemelende lichamen met begerenswaardige borsten. Hij droomde van rijkdom en wansmakelijke hebzucht. Hij zou carrière maken en stortte zich op zijn werk. Dan zou hij huisvader worden en negeerde zijn werk. Hij boerde en tuinde en bereide als de beste, maaltijden. En hoe langer hoe meer hij probeerde des te dieper zakte hij in een depressie. Met kloppende slapen en zware oogleden, lusteloosheid,…
Het was laat in de nacht toen hij bedacht dat hij schrijver zou worden. Uren, maanden en jaren waren voorbij gegaan in somberheid. In duistere gedachten verzonken, verscholen onder een paar diep liggende, overspannen oogleden. Wat nu eigenlijk de aanzet ertoe was geweest dat kon hij zich tot op vandaag niet goed voor de geest halen. Maar het was toen, die avond in Brugge, na de tentoonstelling van
Peere geweest, na de breuk met zijn beste vriend P., na de zoveelste ergernis aan zijn klotejob, na het zovele rondspoken in zijn hoofd. Een vriendin had hem ertoe overhaald. Niet met woorden. Ze had hem doen beseffen waar hij mee bezig was. Ze had hem doen wachten daar aan de Adornes-zaal. Uren had hij blijven wachten. Bang om de drempel over te gaan had hij staan wachten voor de ingang, terwijl zij hem van binnenuit had zien staan. Ze had hem laten staan en ten lange laatste kwam hij binnen.
- Wat doe jij hier ? Sta jij hier al lang ? Ik sta al uren op je te wachten aan de ingang.
- Dat weet ik !
Heb jij drempelvrees misschien dat je niet durft binnen te komen ?
- Maar nee,… natuurlijk niet.
- Hier heb je je bestelde boek en nog vier euro terug omdat je het zelf komt afhalen.
Zo…
Lopen we even rond ?
- Zeg eens,… vanwaar al die honden in z’n werk.
- Tja, omdat hij honden verafschuwt… Hij haat honden die op het strand lopen. Hij haat de mensen die zich ingraven in kuiltjes en met vlaggetjes van kinderen rond hun zitten alsof ze de ‘King of the beach’ zijn. Hij maakt geen onderscheid meer tussen mannen en vrouwen. De sexen vervagen. Borsten worden soms opzettelijk vergeten. Mannelijke geslachtsdelen worden soms zo nietig geschilderd dat ze verwaarloosbaar zijn.
- Ik zie graag zijn houtskooltekeningen. De benadering van zijn gezichten en lichamen. Je zou haast denken dat ze uit geometrische figuren opgebouwd zijn.
- Dat werk hier, is gekocht deze middag door de directeur van het college.
Hij vond het zelf ook een prachtig werk...
