Songs for Solomon, Michiel Soete

“Songs for solomon, Michiel Soete”, las ik in het boekje van de Werf. Gisterenavond ben ik geweest. Mijn eerste indruk toen ik na de voorstelling terug naar huis ging was dat ik er gewoonweg niets van begrepen had. Maar niettegenstaande die indruk hield het werk me toch wel heel de nacht bezig. Bewust of onbewust. Er zit toch heel wat in, in deze voorstelling. De verpletterende, bedreigende “slavendrijver”, "wachter van Jeruzalem". Een beklemmende, versmachtende aanwezigheid in het stuk. De eerste kennismaking bij het betreden van het zaaltje bij het zien van de naakte jongeman besmeurd met bloed was “och nee dit wordt zoiets als abattoir fermé”. Ik heb iets tegen die trend waar (sado)masochistische tonelen als een lust voor het oog beschouwd worden. Ik word daar eigenlijk letterlijk misselijk van. Gelukkig bleef deze figuur voortdurend mooi balanceren op de rand van het aanvaardbare. Het meisje, net iets te geacteerd vond ik (vooral dan in het begin), wat later vond ik er echte schitterende acteerprestaties tussenzitten (de poses die ze aannam op de tafel, die volgens mij de gekwelde persoon(lijkheid) moesten voorstellen). Michiel Soete zelf, in het begin nog wat aarzelend maar naderhand gedreven om te brengen wat hij gerealiseerd heeft. Inhoudelijk weet ik te weinig over het Hooglied en over het werk “waiting for the Barbarians” van Coetzee; Maar wat ik wel weet is dat Michiel Soete een naam is die we nog zullen terughoren. Het driekwartier durende toonmoment van Soete heeft me in elk geval beklijfd, heeft me bezig gehouden, en nog terwijl ik erover schrijf, zoek ik naar verbanden, symbolen die ontegensprekelijk aanwezig zijn in het werk.