La vida que te espera

De nieuwste prent van regiseur Manuel Gutierrez Aragon is volgens kries toch wel een aanrader voor wie houdt van het niet-Amerikaanse, commerciële genre. Het verhaal, een moord in een klein bergdorp. Een verhaal over ouderen en hun tradities en tezelfdertijd een verhaal over jongeren die snakken naar een ander manier van leven weg van deze kleinburgerlijkheid. Met het mooie decor van Cantabrië en een heerlijke Marta Etura. Op Kries heeft het in elk geval iets nagelaten. Misschien ook op jullie?

La vida que te espera

Giorgi

Hij kwam weer eens langs, Giorgi. Lang geleden. Iedere keer opnieuw ben ik verwonderd over de gestalte van die man. Een boom van een kerel. Twee meter en tien. Honderdvijfentwintig kilo. Een handdruk waarvan je lichtjes door de knieën gaat. Giorgi, al tien jaar in België. Afkomstig uit Bulgarije, ondertussen genaturaliseerde Belg. Altijd bereid om iemand te helpen. Hij had nog geholpen met mijn verhuis. Maar nu kwam hij eens iets aan mij vragen. Of hij eens mijn oude fiets mocht lenen. De zijne – en hij zei het op zo’n ernstige toon dat ik het lachten nauwelijks kon bedwingen – daar was hij vorige avond toen hij van het werk kwam doorgevallen. De as gebroken. Maar hij was al wat oud en dat gebeurt nu eenmaal met oude fietsen. Toen ik hem vroeg of het niet eerder door het gewicht kwam van de persoon die er bovenop zat, antwoordde hij onmiddellijk: “neenee, oude fiets. Kan niet meer herstellen.”
Giorgi, soms gaan we samen op stap. Op café, een pintje drinken. Wij zijn leeftijdsgenoten. Als we dan op stap gaan, dan praten we veel over zijn Bulgarije. Over de corruptie in zijn land, over de bereidheid van iedereen om elkaar te helpen. Iedereen helpt iedereen, zomaar. Als er iemand iets gedaan heeft voor jou, dan doe je ook gewoon iets terug. Over hun lekkere eten praten wij, eten klaargemaakt zonder boter maar met veel olijfolie.

Enkele maanden geleden moest hij in zeven haasten terug naar Bulgarije. Zijn vader, plotseling overleden. Kort daarna berooft diens vriendin haar van het leven. Ze kon het niet aan verder alleen te leven. Hij vertelt mij hoe hij als een automaat alles geregeld heeft: kist, begrafenis, notaris, erfenis, huis leegmaken, huis terug verhuren ; weifelend met zijn vaders kleren in zijn handen gestaan, van zijn hart een steen gemaakt en alles aan de armen uit zijn wijk geschonken. Toen alles voorbij was, was hij helemaal leeg vanbinnen. Hij is beginnen drinken om te vergeten. Maar dat lukte niet. Hij begrijpt nog steeds niet hoe hij zo koel alles heeft kunnen regelen, zonder emotie te voelen. Toen alles geruime tijd voorbij was heeft hij zijn klop gekregen. Hij is ingestort en heeft een week aan een stuk gehuild. Hier in België, op zijn appartement. Hij had me wel eens willen opzoeken maar kon van ontreddering zijn huis niet uit. En nu praat hij lang, tot diep in de nacht over de zaken die hij toen wilde vertellen maar aan niemand kwijt kon. Hij is hier alleen in België.
Giorgi, kind aan huis bij Kries, hij komt regelmatig eens langs. Als Kries iets te vieren heeft dan is Giorgi er altijd bij. Mijn vrienden zijn Giorgi’s vrienden en omgekeerd.

Het is halftwee als hij vertrekt. Ik zie hem wegrijden op mijn oude fiets. Met uiterste zorg schijnbaar voor mijn fiets rijdt hij om de hoek. Waarschijnlijk om de as van mijn fiets niet te breken, met zijn hondervijfentwintig op olijfolie gekweekte kilo’s.

The song of the future

This is the song of the future.
Today I know what’s for tomorrow.
Yesterday has been erased forever.
A moment ago is now past.

What a pity that I -
Now that I think -
Always forget the past of my future.

One moment it is, is.
Then suddenly it is, was.
So fast you can’t get it.

This is the song of the future
Is.
Was.

Kries is snipverkouden

A-pe-tsjoe! A-pe-tsjoe! A-pe-tsjoe!’ nieste hij weer.
‘Zoem-zoem-zoem-zoem,’ daar kwam Brommertje aanvliegen met de halve hazelnotendop vol met heerlijke zoete honing!
De muisjes gaven Pinkeltje gauw wat van de honing.
‘Dat smaakt heerlijk,’ zei Pinkeltje, ‘nu zal ik wel gauw beter zijn.’
En toen... opeens hoorde Pinkeltje heel zachtjes muziek, ‘zoeme-zoeme-zom-zom-zom.’ Dat waren wel zeven vliegjes en ze zoemden zo mooi en zo zacht, dat Pinkeltje spoedig insliep.

Uit 'De avonturen van Pinkeltje', Dick Laan

Een dag uit het leven 12

Hij kwam haar een tijdje geleden weer tegen. Afstandelijk was ze geweest. Helemaal niet zoals hij haar vroeger gekend had. De tijd dat ze hem mails schreef in de stijl van: ik zag je daar zitten – die lieve man met zijn lange bruine krullen – net toen ik voorbij de deur liep van de orkestzaal. Je zat vooraan en je glimlach straalde naar mij toe, je had me nog niet gezien,…
Op dat moment, hij herinnerde het zich nog zeer goed, had hij haar wel gezien. Het meisje met de rooie krullenbol, het spannend lijfje met de daarin afgetekende, ronde appelborstjes. Haar bleke huid, die – zo leek het - al het zonlicht uit de grote hall opslorpte. Haar gele kousen en haar rode schoentjes. Ze had iets sprookjesachtig. Hij herinnerde zich ook nog de welgemikte kus van haar, vlak op zijn mond, aanhoudend, en vragend. Het leeftijdsverschil was te groot, dat had hij gedacht toen hij zich afwendde om van anderen ook afscheid te nemen.
Ooit had hij haar terug geschreven, dat de man die haar verdiende een gelukkig man zou zijn, en dat hij die man ooit nog wel zou benijden. Dat was voor haar het teken geweest om geen contact meer te zoeken en tot voor kort nog, afstandelijk te reageren wanneer hij haar tegen het lijf liep, met haar mooie rooie haren, maar met een vale huid, en een trieste blik in haar ogen. Ze woont nog thuis, en ze werkt. Ze werkt, te veel. Ze is alleen nu. Nog steeds.

afbeelding: Gustav Klimt, Danae 1907

Body Language

Vreemd toch hoe je, wanneer je je tussen een groep mensen bevindt, je daar bijna altijd je leeftijdsgenoten kunt van tussenhalen. Dat je aangetrokken wordt door de mensen van bijna exact dezelfde leeftijd als jezelf. Body language heet dat dan zeker?

Soms herkent Kries door oogcontact een ideale soulmate, niet noodzakelijk van dezelfde leeftijd dan.

Je kunt dat zo hebben dat je bij iemand staat en je hebt oogcontact, en je weet dat het klikt of zou kunnen klikken. Instinct?

à la Française

Er zijn mensen die geschapen zijn om lief te hebben,
en er zijn er die geschapen zijn om te leven.
Albert Camus

Liefde is een aanval op de vrijheid van het wonder.
Jean Paul Sartre

Metamorphosia

Een gedachtengang loopt vooruit. Soms te ver vooruit. Het kan aanleiding geven tot de meest vernietigende droombeelden. Terwijl alles nog zo puur en onbevlekt voor ons ligt.
Het brengt een zeker vorm van waanvoorstelling mee. Een waanvoorstelling die – zonder verzet – op den duur realiteit wordt. Droombeelden blijven echter onrealistisch en dienen ook zo behandeld te worden.

La métamorphose de Narcisse - Dali 1937

Sweet

Kries was gisteren bij een oude vriend kunstenaar. We kennen elkaar al jaren. Hoe ouder hij wordt (en Kries dus ook) hoe hechter we worden. Vroeger hadden we wekelijks ons uurtje praten over muziek en schilderkunst. Nu is dat veel verminderd maar het komt stilaan terug.
Gisteren had hij het over zijn muzikaal oeuvre dat hij a.h.w. testamentair wil overlaten aan al zijn dichtste vrienden. Pas nu kwam er een werk naar boven waar Kries het bestaan nog niet van afwist. Een werk dat gecreëerd werd uit zijn geest op de lijn Brugge-Kortrijk en dat nu pas het licht ziet. Het is een elf minuten durend duo voor fluit en gitaar, gecomponeerd in een klassieke suitestijl maar zeker de moeite waard. Een opname ervan met enkele vermaarde Belgische muzikanten is nu in het bezit van Kries.

Saar

Gisteren stond ze aan de deur bij Kries. Het gaat niet zo goed met mijn vriendin Saar(tje). In vier jaar, drie kinderen; een huis gekocht, verbouwd en werken slag om slinger. En huilen dat ze deed. Haar man doet niks anders dan werken, werken en nog eens werken. En zij, het klassieke verhaal: de was en de plas, de kinderen van en naar her en der brengen. Geen tijd meer voor zichzelf. Nu in ziekteverlof. Maar rusten kan ze ook al niet met bijna altijd die drie kinderen om haar heen. En ondertussen blijven de tranen stromen. Haar man begrijpt haar niet en zou het allemaal willen opgeven. Voor wat heeft ze al die inspanningen gedaan. Nu hebben ze een mooi huis en mooie tuin en twee auto’s, twee televisie’s, kippen, een boomgaard, een speelkamer voor de kinderen. Haar ogen zijn rood doorlopen. Ze kan het niet meer aan, zegt ze. Haar drie kinderen (de jongste is vijftien maanden) kijken haar vragend aan. Het oudste kind, haar dochtertje vraagt waarom ze zo moet wenen, waarop ze ‘mama is een beetje verdrietig’ antwoordt.

Vandaag is Saar thuis, ze kan nu rusten, slapen of een tijdschrift lezen en Kries heeft zijn huis vol kinderen, maakt puzzels, leest verhaaltjes voor, ververst pampers en bakt pannenkoeken.

Een dagje rust kan soms wonderen doen.

Soms…

Het enige wat hij voelde tintelen op zijn huid was de eenzaamheid die hem omringde en de knagende kwelling die hij voelde door de afwezigheid van zijn geliefde(n).

Laura Esquivel

Scizofrenia

Klara of Q-music, De versleten jeans of het Camel-colbertje, de trekkingschoenen of de gepoetste botientjes, kamperen of hotel, televisie of lezen, stappen of fietsen, The Highlands of Oostenrijk, Het kokette dametje of de doelbewuste rebelse spring in het veld, zwart, kastanjebruin haar of geblond of geverfd, rozen of lavendel, ongeschoren of Mach III, Leffe of rode port, directie of werknemer, Shagje of sigaartje, bad of douche, vrijheid of gebondenheid, geringd of ongeringd, vriend of vriendin, vanuit de buik of wetenschappelijk, Lord of the Rings of Gadjo Dilo, ... of ...