KRIES: september 2005

De kleinste van drie

Als je kleine dochtertje van drie al een week in het ziekenhuis ligt en je weet dat ze nog enkele weken moet blijven, dan heb je niet veel zin om te schrijven. Maar het komt wel terug, denk ik...

I Love Burokrats

IJskoud weer. Stel je voor met zelfs winterse neerslag. Orkanen en zondvloeden. Vulkaanuitbarstingen en aardbevingen. Tyfonen. Titanen die al een deel van het land hebben verwoest. Lepelende lepelaars. Zeverende zeveraars. Stroelende stroelers. Kakkende kakkers. Snuitende snuiters. Kortom, een dag met veel wartaal en scheermesjes.

Two roads diverged in a wood,
and I - I took the one less traveled by,
and that has made all the difference...

Robert Frost

Kinderlijke spontaniteit

Kinderen zijn toch zo fascinerend. Veelal zijn ze jammergenoeg gebrainstormd wanneer ze ouder worden. De spontaniteit, de eerlijkheid, de oprechtheid waarmee ze alles behandelen is verdwenen. Kries las het nog in L'hygiène d'un assasin van Amélie Nothomb waarin de hoofdfiguur, de schrijver Nobelprijswinnaar Préxtat uitroept, dat de mensheid één groot ding gemeen heeft met elkaar: dat is dat ze allemaal even onoprecht zijn. Oprechtheid is ver te zoeken in deze tijden (waarschijnlijk is dit van alle tijden). Ik denk dat oprechtheid een heel moeilijke opgave is en dat het streven ernaar een levenswerk is. Dagdagelijks een verbetering van (aan) jezelf. Een analyse maken van jezelf en je omgeving en daaruit de juiste conclusies nemen. Steeds opnieuw. zoiets probeert Kries na te streven en juist datgene is nu juist zo uitdrukkelijk aanwezig bij een kind, alleen een kind doet dat gewoon spontaan. We kunnen heel veel leren uit hun spontaniteit. Maar bij eigen kinderen is dit al zo moeilijk. Ik bedoel, tot stand houden of hen leren zo verder te leven. Het is een dagtaak, een constante. Ik moet toegeven dat het bij mij toch heel wat aanbrengt. Er zijn nog heel veel dagen dat ik het niet kan. Werkdruk, gebrek aan slaap, ongunstige invloeden, weet ik veel wat nog allemaal. Leven en leven is twee. De gedachte siert de mens maar de uitvoering ervan is veelal heel wat moeilijker.

En dag uit het leven 11

Tot voor zijn reis naar Afrika had hij een absoluut gedachtegoed over zwarten. Een zwarte was letterlijk een zwarte. Tout Court. Een zwarte kwam uit een andere wereld. Een wereld die niet de onze is. Nu, na bijna een week dacht hij er helemaal anders over. Het kwam hem bevreemdend over. Een nieuwe gewaarwording voor hem. Wij - dacht hij - wij maken altijd een onderscheid, eigenlijk enkel en alleen maar op huidskleur uit angst. Angst voor het onbekende. Terwijl hij praatte ondervond hij juist helemaal geen onderscheid. De zwarte is blank en vice versa. Terwijl hij met George en Antoinne praatte was het net of er een gordijn opgelicht werd. Hij bekeek hun huid (en zij waarschijnlijk de zijne) zag het verschil maar pratend merkte hij niets maar dan ook helemaal niets van dit verschil. Eigenlijk was het zelfs vreemd te denken aan verschillen. Maar daar is steeds die verdomde barrière. De xenofobie of bij de meesten de xenoglossofobische angst. Wat waarschijnlijk wel normaal is. Maar nu wist hij dat die makkelijk te doorbreken was. Een simpel contact kan heel wat goedmaken. Daarom reisde hij zo graag. Reizen doet grenzen opengaan, verlegt grenzen. Reizen leert omgaan met nieuwe culturen, leert barrières doorbreken.

Een dag uit het leven 10

Het konden nu toch niet allemaal toevalligheden zijn? Of sloeg zijn verbeelding zo op hol? Begon hij gek te worden? Hoe graag had hij niet eens gekeken - zoals in Diderots' verhaal Jacques de Fatalist - in de almachtige rol hierboven, waarin alles geschreven staat over wat zal gebeuren en wat nog komen moet. Dan zou hem tenminste één groot mysterie duidelijk zijn geworden.
Hij herinnerde zich nog precies de dag waarop het begon. Starend stond hij door het venster te kijken hoe zij de weg overstak om naar haar auto te gaan. Zonder enig besef van wie daar liep keek hij haar geconcentreerd aan. Zij was de nieuwe die hij een paar maand geleden gezien had in het restaurant. Die met de warme, bruine ogen. Met zijn duim onder zijn kin en zijn wijsvinger langs zijn wang liggend bestudeerde hij haar. Toen ze net de deur van haar wagen opendeed en wou gaan zitten merkte zij net boven de rand van haar deur dat hij haar bekeek. Als in een vertraagd beeld stond ze terug op en keek naar hem... en zwaaide. Als verlamd bleef hij in dezelfde houding staan. Hij wou wel bewegen maar het kon onmogelijk. Hij was betrapt. Zijn dagelijkse portie voyeurisme werd bevlekt. Maar nee, ze zwaaide niet om haar van een gluurder te ontdoen maar eerder als een teken van kennismaking. Toen ze zag dat hij haar teken niet beantwoordde zwaaide ze opnieuw, deze keer heviger. Hij kon niet beslissen wat hij zou doen. In een tijdspanne uitgedrukt ging het hier misschien over een fractie van een seconde. Hij bleef aan de grond genageld. Verbaasd door zijn stilzwijgen, stapte ze terug in haar wagen en reed weg. Nog een paar minuten stond hij daar perplex, en stilaan kon hij zich terug vrijmaken van alle krachten die zich boven hem verenigd hadden. Dit was het begin geweest.

Een schizofreen ziet - om het even te vereenvoudigen - de werkelijkheid als een mozaïek en door met de stukjes van die mozaïek te spelen, creëert hij een andere realiteit. Dat is ook wat de kunstenaar doet.

De danser als doelwit
Flamand en de derde
dansbiënnale van Charleroi
DS 17/04/96

Shop or die

Heb je het ook wel? Het shoppingvirus. Je loopt de stad in en je moet - moet (!) - iets meehebben. Je moet iets gekocht hebben. Duur of niet duur maar je moet het hebben. Kries had het vroeger ook. Ik geef het eerlijk toe. Je stelt je gedachten er op in. Op datgene wat je net nog niet hebt. De reclamewereld en de media spelen er gretig op in om bij jou dat gevoel heerlijk aan te wakkeren of om dat waakvlammetje dat in je omgaat steeds opnieuw maar te doen opflakkeren. Al eens nagegaan bij jezelf hoeveel (honderden) Euro's daar al zouden aan besteedt zijn. Het ergste is, als je dan in het bezit bent van het ding dat je o-zo-graag wou, dat voor eventjes je honger gestild is, maar dan komt al het nieuwe hebbedingentje opdagen. Een voorbeeld,... heb jij al een MP3-speler? Neen? Dringend aanschaffen dan die handel. Ze gooien het bijna om je hoofd weg.

Een aangenaam tijdverdrijf in een luxemaatschappij is toch wel heerlijk shoppen, niet? Je verplaatst je met een minimum aan inspanning (liefst auto), je slentert rond in de stad. Je koopt dingen die nodig zijn, andere die absoluut overbodig zijn (moet je voor jezelf eens nagaan). Kries betrapt er zich soms ook nog op. Maar ik probeer meer en meer voor mezelf, mij te houden aan de aankopen van de zaken die ik gepland had en die ik absoluut wel nodig heb met daarbij steeds in het achterhoofd denkend aan verantwoord (ver)(ge)bruik van producten, goederen. Duurzame levensstijl: een keuze, maar de moeite waard om het te doen.

Snuffel eens door de volgende sites: