Inneke 2

Inneke, ze gaat trouwen. Een schattig ding. Wat ze wil doen, trouwen. Tegenwoordig trouw je toch niet meer. Je woont samen. Maar Inneke toch, trouwen. Nee, ze zou trouwen. En als er dan kinderen komen dan wil ze dat die kinderen een vader en een moeder hebben. Maar Inneke, die kinderen hebben toch een vader en een moeder. Maar als die vader dan ervan onder trekt.

- Als ik trouw dan is alles veiliger en gemakkelijker voor de papieren, en ook, ik wil een trouwring. Een gouden met briljanten, diamanten kan Steve hem toch niet permitteren. Dus briljanten.
- Ik zie ons nog staan voor onze verlovingsringen. En ik maar al de dure ervan tussen halen. En Steve – heel tactvol, dat moet ik wel zeggen – voorzichtig het prijskaartje omdraaien.
- Inne, en zie je niet liever die daar.
- Nee, dat vind ik de schoonsten !
- En Steve. Madam, is er hier ergens een bancontact in de straat. Ik ga nog een beetje moeten bijhalen.

- Ik geloof dat ik heel zijn maandwedde erdoor gejaagd heb. Het was nochtans niet mijn bedoeling. Ik zie hem zo graag, mijn Steve. En werken dat hij doet. Iedere avond na zijn werk komt hij nog eens langs bij ons thuis. Het is dan al na negenen. We kijken dan nog een beetje teevee. En meestal is hij dan zo moe dat hij met slaperige oogjes meekijkt naar Wittekerke, of ja, wat er is op teevee.

Inneke

Elke dag zien we elkaar. We staan altijd samen op dienst. Soms hebben we eens een andere dienst. Ik vroeg, zij laat, maar dan zien we elkaar bij de wissel. Nog eventjes wat bijpraten en dan beginnen.
Veel verslaafden. Hoe het mogelijk is om dikwijls zo jong al, zo erg aan de drugs te zitten. Zot worden ze. Ja, dat past hier. Zot zijn. Zot worden ze, als ze verminderen en dan geen drugs meer krijgen. Hoe dat een mens zo geflipt kan zijn of worden. Ik blijf daar af. Ieder mens heeft wel een verslaving zeggen ze. Wel ja, ik drink graag een goed glas. Goed. Nu ja, het moet geen superdelux Médoc zijn. Nee, goed betekent een paar glazen. Ik heb liever dat je het een beetje voelt. Een beetje licht beneveld. Als ik een beetje beneveld ben dan weet ik opeens veel meer. Raar, ik kan het niet verklaren maar dan heb ik de indruk dat ik meer weet. Dan is het net of je het mysterie van het leven begrijpt. Net zoals je dat kunt hebben in je droom. Je droomt soms dat je ingewikkelde berekeningen maakt en in je droom kun je ze ook maken. Je weet dat ze juist zijn. Je wordt wakker en het is voorbij, geen berekeningen meer. Als je een goed glas drinkt heb je dat ook. Alleen, je mag dat niet teveel doen. Teveel is niet goed. Dan wordt je verslaafd en dat wil ik niet. Ik heb er al teveel zien kapot gaan. De zenuwbanen kapot gedronken. Zover komt het niet. Dat beloof ik mezelf.

Mijn K.L.

Kries kreeg vandaag een mailtje van zijn enige, echte, grote liefde (dacht hij).
Eventjes staat mijn hart stil, mijn adem stokt, ik voel het bloed wegtrekken uit mij aderen. Het staat daar, zo letterlijk, ontegenspreekbaar: K.L.
Een mailtje van K.L. Durf ik deze mail aanklikken. Het is twintig (!!) jaar geleden dat we elkaar leerden kennen. Door een oerstomme reden werd het na enkele maanden niets. Ja, dan nog door mijn stomme – ik herhaal – mijn stomme schuld.
Twintig jaar geleden. Maar nu, nog steeds, stokt mijn adem, voel ik het bloed wegtrekken uit mijn aderen en staat mijn hart eventjes stil bij het verschijnen van haar naam.
Ik open voorzichtig (ik klik dus heel voorzichtig op de linkermuisknop) de mail. Ik weet niet wat er eerst kwam: opluchting of desillusie?
Blijkt gewoon een naamgenote te zijn. Simpel. Net zoals mijn identieke naamgenoot een inwoner van Stekene blijkt te zijn.
Wat ik wel weet is dat mijn K.L. nu in Frankrijk woont. Maar Frankrijk is groot. Ik weet het, Google is krachtig. Maar je duikt niet in andermans leven, na twintig jaar. Of toch?

Enige gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust louter op toeval.

communicatiedroedels

Tegenwoordig, met de middelen die er zijn is communicatie een fluitje van een cent. Telefoneren met je liefje in België vanuit het Atlasgebergte in Marokko, kinderspel. Muziek beluisteren via je computer, MP3 spelers, live-radio op je computer: allemaal mogelijk. Noem maar op, nog veel meer van dat. Alles gaat ook steeds sneller. Neem nu het e-mailverkeer dat mag toch gezegd, dat dit de laatste jaren enorm is toegenomen. In de meeste bedrijven is e-mail een onmisbare communicatievorm geworden. De brief blijft hopeloos achterop en wordt eigenlijk eerder nog gebruikt om zaken officieel te bekrachtigen. Met de stijl van het communiceren in een e-mail is ook heel wat aan de hand. In het begin ging men ervan uit dat een e-mail kort mocht gehouden worden maar met de nodige (n)etiquette moest behandeld worden. Steeds iets in het onderwerp plaatsen, de e-mail beginnen met een aanspreking en deze dan ook op een deftige manier weer afsluiten. Vandaag de dag is daar héél wat verandering in gekomen. Een voorbeeld: Dag Kries wordt (als het wel gaat) dag K. of kortweg K. Een uitnodiging voor een vergadering kan gerust in deze boodschap begrepen worden. Vrijdag – 10 tot 12u – lokaal 3.0.01. Tot dan. Afsluiten doe je niet meer met vriendelijke groeten maar eerder met MVG Kries, of MVG K. Of GR. K. of de absoluut minimalistische manier K.

Maar gelukkig Kries is nog steeds mee. Bnt u ng m? Kn j ng andr vbdn?

Homohuwelijk omzeilen

Wat leest Kries vandaag in De Morgen.
Simpele (nu ja) manier om verbod op homohuwelijk te omzeilen.
Wanneer je in een land woont waar het homohuwelijk nog niet wettelijk is en je wilt toch in het echt verbonden worden, dan laat één van beiden zich toch gewoon ombouwen tot vrouw. Of allebei. Of zit je dan alweer met een probleem?
Simpel toch?

familiebezoek

Je hebt zo van die dagen (weken) dat je echt niemand wil zien van je familie. Het gevoel van, laat mij nu eens echt gerust. Kries heeft dat al heel lang en ook heel sterk.
Soms krijg ik het verwijt van veel te lang mijn familie niet bezocht te hebben of gezien te hebben. Maar het is sterker dan mezelf. Ik heb daar gewoon geen behoefte aan om op regelmatige tijdstippen mijn familie te zien. Niet te zien en niet te horen.
Het is eigenlijk eerder een vrijheidsdrang. Deze vrijheidsdrang heb ik al heel lang. Voor zover ik mij kan herinneren.
Ik hang niet graag af van personen. Men moet mij niet opleggen wanneer ik, waar ik, of hoe ik ergens moet zijn. Het liefste was Kries zelfs voor goed in het buitenland. Deze drang - las ik eens – is soms een kenmerk van mensen die onder stress staan. Mensen die er volledig tussenuit willen, geen problemen meer willen. Maar eigenlijk denk ik (ben ik erg zeker) dat ik helemaal geen stress heb. De mensen in mijn omgeving schrijven mij altijd toe als de kalmte zelf. Nee, het zal wel die honger naar vrijheid zijn die mij steeds weer belet om familieleden te gaan opzoeken.

Een dag uit het leven 4

Maar nu had hij het door. Hij moest en zou het patroon doorbreken. Met een klein notitieboekje op zak zou hij de dingen des levens vastleggen. De mensen rondom hem op de bus zouden hem met fronsende wenkbrauwen aankijken en hij hoorde hen denken: zeker een artiest, een schrijver. Hij zou zijn baard laten staan, zijn haar verwaaid tussen zijn tanden, slordige kledij. Shagjes in plaats van sigaartjes. Nu nog juist de inspiratie, een muze vinden.
Maar waar vind je die?
Op straat?
Niet.
In de concertzaal?
Niet.
In de avondschool?
Niet.
In de donkere bruine pub?
Niet.
In de auto op het rijvak naast je, in een witte Fiat, met donkere diepliggende ogen en een blik van jij-bent-wie-ik-al-jaren-zoek-maar-ik-moet-jammer-genoeg-deze-afslag-nemen…
Wel.
Je kent dat wel dat gevoel. Dat gevoel dat je zeker weet dat je bij iemand hoort. Een wildvreemd iemand. Een oogcontact en je weet het zeker. Maar het is onuitspreekbaar.


Daar op deze afslag aan ’t Stil Ende daar had ik het.
Hoe zou ze geheten hebben?
Katrien…?
Saar…?
Janne… of Lien?

Ik zoek het op via internet.
Wat zoek ik?
Google
Katrien+witte fiat+’t Stil Ende
Resultaat :
Uw zoekbewerking - Katrien+witte fiat+’t Stil Ende - heeft geen overeenkomstige documenten opgeleverdSuggesties:
- Zorg ervoor dat alle woorden goed gespeld zijn.- Probeer andere zoektermen.- Maak de zoektermen algemener.- Gebruik minder zoekwoorden.

Andere zoekterm?
Donkere+diepliggende ogen
Honderd en zeven resultaten
Eerste resultaat:
Diepliggende ogen:
Bij diepliggende ogen moet je oppassen met donkere kleuren. Als je een heel duidelijke arcadeboog hebt, (in het midden van het ooglid, vlak boven je oogbol en onder het botje) kun je dat beter niet donker kleuren, dan lijken ze nog dieper en ingevallen. Dat geld ook voor diepliggende, kleine oogleden, die kun je beter zo licht mogelijk houden. (Wel eventueel met een eyeliner of oogpotlood).

Radeloos op zoek. Herkenningspunt op de wagen? Een sticker. Ik kan me er echt niets meer van herinneren. Was het een Fiat? Was het geen Ford of nog een ander merk?
Een witte glimp van een kleine wagen laat me tegenwoordig met koorstachtige blik de wagen doorzoeken. Als een robot doorscan ik de wagen.
Resulaat: uw scanopdracht heeft geen resultaat opgeleverd!

Donderdagavond, frietjesavond

Donderdagavond, al sinds heel, heel lang frietjesavond bij Kries. Een lekker bakje vettige frietjes. Dat kan toch eens goed smaken hé. Altijd (toch bijna altijd) een vaste keuze. Namelijk: een middelmaat met stoverijsaus én mayonaise én een frikadel én een gehaktbal. Vettig, ik weet het, maar niet te versmaden. Al jaren de vaste donderdagavondgewoonte. En als ik zeg al jaren, dan spreek ik van ongeveer 15 jaar. Ja, het zal wel zoiets zijn, denk ik.
Al van de donderdagmorgen denk ik er aan. Mmm, vanavond lekkere frietjes! Maar pas op, geen andere warme maaltijd dan op donderdag, want wij mannen moeten opletten dat ons buikvet niet te sterk aangroeit en zeker tussen de risicoleeftijdsgroep van 30 – 40. Hart- en vaatziekten, enz. het staat ons allemaal te wachten als we niet ons groeiende buikje wat intomen. Buikvet: ik krijg een afschuwelijk beeld voor ogen als ik het woord uitspreek. “Buikvet, buikvet,...”, misschien moet ik het steeds weer herhalen zodat ik overtuigd ben van de risico’s ervan.
Deze keer, waren het Gentse frietjes maar ze mochten er ook wezen. Hoewel ik nogal sta op mijn vaste ‘stamfrietkot’. De heerlijke geur als je er binnenkomt. Enkele mensen die mij met hun vettige mond aankijken en dan weer duchtig verder prikken in hun plastieken bordje.
“Ja, om mee te nemen,” zeg ik dan. Iedere donderdag steeds dezelfde vraag en steeds hetzelfde antwoord. Ik zal ze nog vele jaren moeten beantwoorden denk ik maar ik geniet ervan. Het kleine scheurtje in het inpakpapier. Het uitpakken uit het wat aangeslagen plastiekzakje. De wat gemorste saus. Het frietje naast dat naast het bakje gevallen is. Het klinkt stom, maar het is een ritueel geworden. Donderdagavond blijft voor altijd frietjesavond.

The Van Jets - Release time

Vanavond de release van de de EP van The Van Jets! Zorg dat je erbij bent!!

Een dag uit het leven 3

Nog eens scheren. Nog wat hier en daar een reukje en dan vertrekken. Er zou wel plaats zijn op het Zand of anders met de fiets maar misschien regent het. Niets is zo vervelend of heel de avond met een natte broek ergens te zitten. Fabre. Misschien blijft het toch wel klassiek ballet. Doet hem denken aan die keer in de schouwburg. Een deel ballerina’s. Ze staan te huppelen. Weet ik veel. De huppeldepup-pas of zoiets. En dan plots. Huppeldepup. Daar komt er één. Eén ballerina had nogal een zware boezem. En oeps. Eén van de boezemvriendjes huppelt over het te strakke maillotje en komt eventjes piepen over de draad. Net op het punt dat het ballet eventjes aan saaiheid de overhand kreeg kwam er nieuw leven. Hij had het gezien door de hand die vlug alles weer op zijn plaats stak terwijl ale handen een sierlijk bogende beweging boven het hoofd maakten. Hij had er ook wel oog voor. Hij hield van borsten. Dat is iets dat mocht geweten zijn. Alle maten. Zowel klein als groot, als hangend of strak. Maar geen van die plastieken. Geen van die opgeblazen silliconen. Afschuwelijk. Dat blijft gewoon staan. Zelf als je gaat liggen. Ze blijven de lucht in wijzen. Hij vroeg zich af of zoiets niet kan smelten.

Touching the void

Touching the void. Een aanrader van een film. Over hoe je in een onmogelijke situatie toch doorgaat tot het uiterste. Een waar gebeurd verhaal van de klimmer Joe Simpson en Simon Yates.

Falstaff

Ik wil het gezicht niet zien en verdring het met de gedachte van haar mooie ronde heupen die ik net zie verdwijnen voorbij de bar. Ik drink nog een slok van mijn bier en merk dat een lichter gevoel zich van mij meester maakt. Ik ben niet dronken, eerder lichtjes bedwelmd. Ik heb nog nooit goed tegen drank gekund en zal dat waarschijnlijk ook nooit goed kunnen. Naast de bar zie ik haar terug in de deuropening verschijnen, haar kleding en haren nog wat schikkend. Vreemd dat vele vrouwen bij het verlaten van toiletten altijd eerst nog wat moeten schikken. Of zou dit eerder een houding zijn die ze aannemen? Omdat ze weten, wanneer ze de deur terug uitkomen om hun plaats terug in te nemen, ogen op hen gericht zullen worden. Terwijl zij terugkomt, betaal ik.

Schots weer

Het lijkt wel Schots weer vandaag, maar dat geeft niet, want daar houdt Kries van...

Een dag uit het leven 2

Het geflirt met Sadia, of heette ze Nadia. Hij kon het zich niet meer echt herinneren. De bovenrand van haar tangaslip. Het fijne lijntje rond haar te fel gestifte lippen. Het topje, dat strak over haar lichaam spande. Het rokje die de donkere plek tussen haar benen uitnodigend benadrukte. De laarsjes met de afgesleten hakken. De blauwe plekken op haar dijen. De gele nicotinevingers.
Vijfentwintig euro en geen drie minuten later, Annouchka.
Een roodharige hogeschoolstudente. Hij had ze een glas wijn aangeboden.
Kine studeerde ze. Dat zijn schouders vanavond zo’n pijn deden, swanste hij. En onderaan zijn rug. Of zij daar niets kon aan doen. En toen was ze opgestapt en had hem een zielig, bedroevend ambtenaartje genoemd. Ga thuis naar je pornofilms kijken ! Sukkel !

En dan kwam de Duvel. Veel Duvel. En nog… en nog…

Verdraagzaam Vlaanderen

Kries schuift aan bij de Kassa 10 van de supermarkt. Een lange rij aan de expreskassa. “Beste klanten, Kassa 9 komt eveneens beschikbaar!”, klinkt het door de luidsprekers. Wat doet Kries samen met enkele brave medeburgers. Hij schuift op naar kassa 9. Een man staat voor mij en daarvoor een meisje. Het meisje wordt enkele seconden later vergezeld door haar vriend die niet direct uit de rij van kassa 10 weggeraakt. De man voor mij begint de vriend uit te schelden voor al wat lelijk is. “Denk je dat je hier zomaar kunt voorbijsteken!”. Waarop de jongen antwoord dat hij samen met het meisje is. De man wordt nu paars en trekt zijn volledige voorraad scheldwoorden open. Terwijl beiden nu volop aan het schelden zijn is kassa tien ondertussen volledig vrij. Terwijl het meisje er verontwaardigd bij staat, schuift Kries terug op naar kassa tien, betaalt en zucht…

meedoen aan de fotosessie

Misschien moet ik mij dan toch maar inschrijven voor de fotosessie van Spencer Tunick? (zie lager). Met mijn Adonis-lichaam * krijgt hoestbui* zal dat wel meevallen zeker. Met twijfel staat Kries klaar om de knop verzenden in te drukken.

Een dag uit het leven

Van het ronddwalen in de stad kreeg hij minder hoofdpijn. Het ontspande hem. Huizen kijken. Mensen kijken. Dat en het roken van fijne sigaartjes dat ontspande hem. Het was laat geweest de vorige nacht. Hij herinnerde zich nog vaag iets. Het bed. Het bed dat zichzelf leek op te tillen en hem eraf wilde. En na het gevecht, slaap.

Deze ochtend was het licht feller dan anders. Pijnlijker. Het leek of vingers zich achter z’n oogbollen wilden wurmen om deze met een ruk te verwijderen.
Koffie.
Zo had hij daar gezeten, starend in zijn beker koffie.
De herinnering aan wat er gisteren gebeurd was keerde terug.

Kreutzersonates

Josse Depauw brengt zijn versie van de Kreutzersonates. Daar wil Kries het fijne van weten. [1]De Kreutzersonate van Beethoven. Volgens Kries een killer in het repertorium van de klassieke sonate. [2] Josse Depauw brengt de Kreutzersonate van Tolstoi, een verhaal over ontrouw, jaloezie en erotiek en dat allemaal in een muzikaal kleedje van nogmaals [3] de Kreutzersonate maar deze keer in stijkkwartetversie van Janaçek. Dus eigenlijk, drie voor de prijs van één.

Bloot rondhuppelen te Brugge

Het stond vandaag in De Morgen . Spencer Tunick, De fotograaf die het massa-naakt-fotograferen op de wereldkaart zette, komt naar Brugge. Op uitnodiging van Corpus05 zal hij in Brugge zijn ding mogen doen.
Kries kan zich de locaties zo al voor ogen halen. Een nieuwe naaktbeeldengroep op ’t Zand, De Carwash op de Burg volgestouwd met blote lijven en lijfjes, De zotte Poorte in Sint-Michiels, een volgelopen Breydelstadion, Rond de chillout-vijver in de Botanieken ’Of,…

Geen goed plan, opperen sommigen, bejaarden in de stad zullen dit niet appreciëren. Zeg nu zelf, mocht je zelf bejaarde zijn in Brugge… Neeeeeh, laat ze maar komen hé! Dát, zouden we toch zeggen nietwaar?
Volgens burgemeester Moenaert schuiven de Bruggelingen dan eindelijk het koekendozen- (en praline-imago (nvdr)) wat van zich af.
Benieuwd of Patrick Moenaert zich kandidaat zal stellen, want inschrijven kan nog tot 4 mei!!
Rep je! Haast je! Wil je naakt rondhuppelen in de Brugse binnenstad, dan is dit je enige en unieke kans.

Van jetje geven

Het wordt stilaan aftellen naar de dag van de release van de EP van The Van Jets. Nog tien dagen en het is zover. [Terwijl Kries dit hier aan het typen is zijn TVJ toch wel op Studio Brussel zeker…] Je moet hun website er maar eens op nakijken. Het staat bol van de aangevingen dat de kleine mannekes uit Oostende een waarlijk schooone (op z’n Oostends gezegd) toekomst tegemoet gaan. Present in De Afrekening op Studio Brussel, hoogste nieuwkomer in de Humo’s top 20, op drie in de Arriba lijsten,… Ongetwijfeld zal dit lijstje nog veel langer worden de komende maanden. Dit gezegd zijnde. Een gewaarschuwd M/V is er… Mocht het nog niet opgevallen zijn. Kries is superfan.

Dode zielen stevig aperitief voor Monza

Gisteren zaterdagavond, een wat lage opkomst voor het optreden van Stijn Meuris’ Monza in de Ma/Z te Brugge. Een 300-koppig publiek wist het ruige post punkachtige Dead Souls wel te smaken als opwarmer voor Monza. Sommigen verbaasd over de elektrostatische gedrevenheid van zanger Filip. Het voorlaatste nummer van hun set betekende de apotheose met binnenvallende Stijn Meuris en zanger Filip daardoor volledig in z’n nopjes. Letterlijk vielen zijn medemuzikanten in de wurggreep van het jonge geweld van de rosse krullebol van Dead Souls. Het laatste nummer met randje-kantje vals gitaarwerk. De betere luisteraar ergerde zich misschien een beetje aan de net niet juist getunede gitaar. De bedoeling van het voorprogramma was in elk geval geslaagd, nl. het publiek opwarmen.
En dan Monza. Een stevige, bij momenten psychedelische Meuris, die Limburg diep in z’n hart draagt. Respectvol omgaat met collega’s oude rotten in het vak. Zoals wanneer een Red Zebra-fan vanuit het publiek scandeerde dat er aanwezige Red-Zebra leden of fans ( ?) in het publiek waren, en dit als antwoord op de vraag van Monza’s frontman of er in het publiek ook leden waren van Brugse Bands.
« Jullie mogen het een hele eer vinden dat Peter Slabbinck een Bruggeling is. Dat is puur jeugdsentiment voor mij. Respect ». Voortdurend inspelend op het publiek, en hier en daar een Limburgse opmerking stoomde de groep verder naar een waar hoogtepunt met stevige goed ingespeelde band achter zich. Net dat iets meer dan routinewerk. Een goede indruk nalatend met nog wat Noordkaapwerk op het einde en het apocaliptische ik wil een band . « Dit publiek wil ik terug zien op Werchter », schreeuwde de blonde veertiger. Afsluiter was het publiek nog aan het walsen krijgend met een ik hou van u! !
« Een goede avond ! Bedankt ! Dit was Monza ! » Een stevige portie Belgische Rock zat er op met een toch wel zeer goed z’n métier kennende Meuris. Een goed ingespeelde band maar met wat gebrek aan charisma. Je kunt natuurlijk ook niet alles willen voor twaalf euro vijftig…

Monza | Dode zielen

Kries gaat vanavond in de Ma/Z te Brugge naar de voorstelling van de nieuwe cd van Monza. Grand. Benieuwd of het zo 'Grand' zal zijn of de titel. Dood aan alle meisjes is in elk geval een zeer mooi nummer. In het voorprogramma Dead Souls. Een verslag volgt ongetwijfeld nog...

De nostalgie van de brommer

Die mooie glimmende, tuffende brommers van de jaren ’70 daar kan ik uren naar kijken. Ken je ze nog de Kreidler’s, Zundapp’s, Puch’s,…? Ik droom er van om met zo’n oud kraam te kunnen rijden. Ik zal mij er ooit nog eens een dergelijk model aanschaffen. Bijvoorbeeld een Kreidler rm bouwjaar 1974. Mmm, om van te smelten. Met het chroom benzinetank en het lekkere seventies-oranje. Al van in mijn schooltijd, als klein manneke, keek ik al op naar die mannen met hun prachtige brommers. Had ik maar een brommer…

Lila dit ça

De nieuwe versie van Romeo en Julia zeggen ze. Lila dit ça, een verfilming van het gelijknamig boek. Speelt zich af in de achterbuurten van Marseille. Moet je gezien hebben naar het schijnt. Vahina (wat een naam) Giocante, een schitterende Française, de nieuwe BB volgens De Morgen.
Zijn we niet helemaal gewonnen voor Lila dit ça , er is tenminste een poging gedaan om het op een frisse, originele manier te hebben over de liefde. Dat kan je van het gros van de Franse romantische komedies niet zeggen aldus De Standaard. Vanavond gaat Kries eens de film gaan bekijken…

Nieuwe baas

Eek! Ik krijg er nu al nachtmerrie's van. Binnenkort krijg ik een nieuwe baas, alleen weet ik nog niet wie. Ik dagdroomde dat het een mooie, slanke, rondborstige brunette was...

Op een woensdag

Jaja, 't is zover mijn eigen blogske, woensdag 6 april. Tussen al de Pausgekte door. Iedereen maar aanschuiven... Terwijl ik hier op het gemak mijn eigen weblog in gang steek.
Vanavond ga ik eens kijken naar de eerder gemiste aflevering van Peking Express. Ik gok op Jeroen en Manja. Maar die vader met z'n dochter (Rink en Jorien) gun ik het ook. Spannend. Zou daar zelf ook nog wel eens willen aan mee doen. Maar met wie? Kandidaten?